Wat mij raakte in het Rijks


Image
De eregalerij, Rembrandt, Van Gogh, de moderne kunst vanaf 1900; ik heb het allemaal bewonderd in het Rijksmuseum. Wat mij echt raakte was de fototentoonstelling van Henk Wildschut waar ik min of meer toevallig tegenaan liep. Indrukwekkende foto's die door je ziel snijden zoals een lopende band met zachte, gele kuikentjes, die zo van de lopende band donderen met de pootjes nog in de lucht, de vleugeltjes angstvallig gespreid. Het onderschrift bij de foto luidt: Halffabrikaat. Een zielig kalfje poseert met als titel: 119 kg. De tijd dat koeien namen als Bertha kregen, ligt ver achter ons. De fokstier die vastgeketend staat en er alleen is voor zaadproductie met als sobere titel: Zaad. De onmetelijke vlakte aan bruine kippen, in rekken gepropt en scharrelend, elkaar verdrukkend over een betonnen vloer. De titel luidt: 2.400 m2. De idylle van moestuintjes en kleinschalig kipjes houden wordt hiermee om zeep geholpen. Export van dieren en voedsel is big business. Die zeven miljard mensen op aarde moet gevoed worden en Nederland draagt daar als tweede grootste exportland op deze manier aan bij. Je zou er spontaan vegetarisch van worden. Het fotoproject blijkt een opdracht te zijn van het Rijksmuseum in samenspraak met NRC Handelsblad. Wildschut fotografeerde voor Document Nederland Ons dagelijks brood en bracht de Nederlandse voedselproductie van groenten, fruit, vlees, melk, vis en eieren in beeld. Zelf zegt hij daarover: "Alles in ons voedselproces is gerelateerd aan economie, efficiency en rendement. Ik begon deze opdracht met het idee dat er van alles mis is met ons voedselsysteem. Ik ben daar veel genuanceerder over gaan denken. Grootschaligheid leidt ook tot innovatie, energiebesparing, betere controle op de kwaliteit van onze voeding en zelfs meer dierenwelzijn.' De tentoonstelling is nog te zien t/m 7 januari in het Rijksmuseum Amsterdam. Benieuwd wie de opdracht voor 2014 krijgt.

Respect voor Wubbo

Niet zelden ben ik zo geraakt door een filmpje dat voorbij kwam via social media. Het gaat om voormalig astronaut en natuurkundige Wubbo Ockels. Hij deelt met een groot publiek dat hij uitgezaaide nierkanker heeft. Kanker is overal. Iedreen kan het overkomen. Maar nu ik zelf boven de vijftig ben komen dit soort kanker-berichten steeds vaker voor in mijn directe omgeving. Familie, een cursist, een vriendin krijgen vaak bij toeval het slechte nieuws te horen. Als je te horen krijgt dat je kanker krijgt, beland je in een rollercoaster. Van medische behandeling naar operatie, van ziekenhuis naar ziekenhuis. Maar vlak daarvoor zit vaak een moment van stilte, van waarheid, van 'dit doet er toe'. Het zet je leven even in perspectief. Wubbo beschrijft dat moment. Hij heeft het ook over rouw en zet daar iets tegenover. Wat hij daarna laat zien is een tantrische dans voor zijn lichaam. Het liefdevol omarmen van zijn zieke lijf en het leven zelf. Kijk en geniet. Ik kreeg er kippenvel van.

Hiphop, theater en zingen

'Mam, zijn we er al' hoorde ik vroeger tijdens vakantieritten vaak vanaf de achterbank. Dat waren niet de fijnste momenten als peuters begonnen te zeuren. Nu hoor ik niets. Inmiddels zijn het pubers. Sinds de digitale revolutie zit de oudste met zijn ogen dicht, koptelefoon op, verdiept in zijn muziek. De jongste zit ingeklemd tussen tassen en kussens met de laptop op schoot en oortjes in. Waarschijnlijk een spannende actiefilm. Nu zeur ik vanaf de voorbank: 'Jongens, kijk eens om je heen. Krijtrotsen, we zijn in Frankrijk.' 'Uehhh?...oh, ja chill'. Vakantie met pubers is best lastig maar deze zomer hebben we het ei van Columbus gevonden. Theatercamping Charme op een bosrijke camping bij Bourges even onder Parijs was voor ieder van ons geweldig. Manlief belandde in een oud-middeleeuws stuk en speelde een bezopen echtgenoot die bedrogen werd. Hij heeft dagenlang teksten zitten leren op een klapstoeltje voor de caravan. Het resultaat was een wervelend theaterstuk op een open kar in het dorpje Coullons met een showballet als voorafje. Ik rapte deze week in een hiphoporkest waarbij we zelf de ritmes maakten: poffertjes, krekkertjes, poffertjes, krekkertjes. Als je dat snel zegt met veel nadruk op de p's en k's krijg je prachtige ritmes. De dag erna speelde ik net zo makkelijk in de openingsscène van de musical Belle en het Beest. De docenten bij Charme zijn allemaal muziek- en theaterdocenten. Soms werken ze samen aan een productie zoals deze week de muziekdocent Gabriella's song instudeerde; de theaterdocent maakte er scènes bij gebaseerd op de film 'As it is in Heaven'. Een indrukwekkend geheel (wat stil begint) dat je samen in een dag in elkaar zet! Verder is er beeldende kunst, schrijven, dans, video en elke dag kies je weer een nieuwe uitdaging. Beide zoons hebben vrienden gemaakt en het heerlijk gehad. De oudste zat in een aparte groep van 16-20 jaar waarmee ze een theatrale voorstelling maakten. Dit jaar ging het over groepsdruk, identiteit en uitsluiting. Ben je de zwakste of de sterkste? Een behoorlijk confronterend thema wat met de groep uitgediept wordt. Deze jongeren kamperen los van hun ouders op een eigen veld en zorgen zelf voor hun maaltijden. Door de uitstekende begeleiding zie je ze allemaal een beetje groeien in zo'n week. Nee, volgend jaar weet ik het wel. We gaan lekker twee weken naar Charme.

Organisch leven

Een zelfbedachte term van mijn man: organisch leven. We zitten in de tuin onder onze druivenstruik tijdens een zwoele zomeravond met een glaasje en praten wat over ons doorgaans drukke leven. Een leven dat ik aan elkaar plak met afspraken, lijstjes en schema's. Het voordeel hiervan is dat er veel gebeurt; het nadeel is dat ik me soms voortgestuwd voel van plicht naar plicht, van afspraak naar afspraak. Zelfs de leuke dingen worden dan verplichtingen. Manlief noemt dit 'geagendeerd leven'. Daar tegenover stelt hij 'organisch leven' wat een meebewegen is met de flow, met het leven zelf.  En je begrijpt het al: ik ben meer van de agenda en hij meer van de flow. Deze combinatie van eigenschappen leidt soms tot botsingen in onze relatie, maar vaker tot inspirerende gesprekken. We houden elkaar een spiegel voor. Voorlopig zit manlief nu heel geagendeerd zijn btw-administratie te doen terwijl het buiten zesentwintig graden is en ik hobbel een beetje mee in de flow van de zomer. Mijn Advaitaleraar zei ooit: 'je bent als een dwarrelend blaadje'. Ik kan wel denken dat ik creëer en stuur maar uiteindelijk dwarrel je gewoon, soms een beetje naar links, dan weer een beetje naar rechts. De wind speelt zijn spel. Zo is het leven goed beschouwd ook een spel. Die gedachte geeft een enorme lichtheid en is voor mij een aansporing alles niet te serieus te nemen en me af te stemmen op de flow van het leven zelf. Hoe beweeg jij je tussen de plicht van de agenda en de flow van het leven?

Leef je Verlangen

Wat is jouw verlangen? Tijdens de filosofielessen kreeg ik deze vraag voorgeschoteld. Het riep eigenlijk een beetje irritatie op. Verlangen? Het leven is goed zoals het nu is. Voor mij dan. Verlangen heeft ook iets van reiken en nooit tevreden zijn. Ik ben best tevreden. Twintig jaar geleden ben ik al voor mijn verlangen gegaan. Begonnen als zelfstandig journalist om baas over mijn eigen tijd te zijn. Tien jaar later is daar het zelfstandig kunstenaarschap bijgekomen. Ik heb een man, twee prachtige zoons - wat valt er nog meer te wensen? Toch is het verassend om eens stil te staan bij die vraag: leef ik mijn verlangen? Hoe ziet dat eruit? Het leuke van deze avond was dat we onze favoriete film als kapstok gebruikten. Vervolgens koos je een scène die je daarin raakte. Ik kwam uit bij twee films: 'As it is in heaven' en 'Intouchables'. De laatste film vind ik geweldig vanwege de vriendschap en de humor. De kunst om zwaarte in het leven (de hoofdrolspeler is van top tot teen verlamd) luchtig te houden. Vrijuit te lachen ondanks... In de bioscoop heb ik nog nooit zo gelachen om een film. Heerlijk!
De andere film ontroert me omdat de dirigent zijn verlangen om mensen te raken met zijn muziek volledig leeft. (Hij overlijdt aan het einde van de film maar het verhaal is rond.) Hij laat op muzikale wijze zien dat elk mens zijn eigen toon heeft. Door je stem te laten horen, ontstaat er respect en verbinding met elkaar - als je tenminste naar elkaar luistert. Ben je bereid de toon van de ander te horen en je eigen toon te uiten? De verbondenheid en de vriendschap die in het koor groeit, vind ik prachtig en ontroerend. Zo brengen twee favoriete films mij een stap dichter bij mijn eigen verlangen. De filmscènes kan ik steeds opnieuw oproepen en geven verdieping en kleur aan mijn verlangen. Verbinding, delen en luisteren, humor, creativiteit, lichtheid en plezier. Mijn bijdrage aan de wereld speelt zich hier ergens af. En de jouwe?

Dag Sarah

Toen Sarah vijftig werd, is zij dit blog begonnen. Inmiddels is Sarah weer een paar jaar ouder en zeg ik Sarah vaarwel. In 2010 ben ik begonnen met Twitter en een Twitter-dagboek. Hele dagen zat ik achter de computer te schrijven over lotgevallen in mijn gezin, perikelen op social media en over de kunst. In het dagelijks leven schilder ik in mijn atelier aan roestwerken, huidlandschappen en laagland-series. Hele stukken leven zijn op dit blog 'Sarah op Twitter' gepubliceerd. De nieuwe naam is 'Kunst van het leven'. Waarom? Ik weet nog goed dat ik eind 2010 helemaal verzadigd was van Twitter en me ging ergeren aan de vluchtigheid. Ik kreeg behoefte aan verdieping. Zo startte ik in 2011 met lessen bij de School voor praktische filosofie en Twitter ging op een lager pitje. Sindsdien ga ik elke maandagavond trouw naar filosofieles en laat me inspireren. Zo leerde ik wat 'stilte' is en rust nemen; dat rust net zo belangrijk is als actie en presteren. Een eye-opener. Dit blog ga ik nu gebruiken om jou weer te inspireren. Ik ga bloggen over dankbaarheid, liefde, verlangen, wijsheid, schoonheid en levenskunst. Over levensvragen. En natuurlijk praat ik erover op Twitter want hoewel een vluchtig gebeuren, blijft het wel een actueel, eigentijds en fris medium. Een prachtige manier om te delen en te verbinden. Hoe gebruik jij Twitter? Waar haal jij je inspiratie vandaan? Hoe overleef jij de prikkels van deze tijd? Ik hoor het graag via een reactie op dit blog of via Twitter.
Foto: ontmoeting in Rotterdam tijdens Free Hugs

Eigentijdse David in Rabo Kunstzone




Met deze solotentoonstelling van Fernando Sánchez Castillo (1970) faciliteert Rabobank opnieuw een kunstenaar om met vrije hand nieuw werk te creëren en een stap verder te zetten in zijn artistieke ontwikkeling. De kunstenaar is in Utrecht bekend geworden met zijn beeld Barricade (2009) in het Beeldenpark van Leidsche Rijn. Sánchez Castillo maakt in deze tentoonstelling een associatieve reis om tot de kunstwerken te komen. We zien een soort brainstorm aan de muur in talloze voorwerpen. Hij laat zich hierbij inspireren door de talloze Spaanse ruiterbeelden waartussen hij is opgegroeid. Hij put hierbij niet alleen uit de Spaanse historie maar kiest ook internationale beelden. In zijn ‘mental map’, een soort rariteitenkabinet aan de muur, zoomt de kunstenaar in op een steen. Tijdens rellen kan ermee gegooid worden maar het is ook een werktuig om vuur mee te maken. De anonieme eenling die in China een colonne tanks tegenhield en de geschiedenis inging als de ‘Tankman’ loopt als een rode draad door de tentoonstelling. De Tankman liet hij vervolgens in een oplage van vijfduizend kleine miniatuurtjes namaken in China ‘made in China’. Zo speelt de kunstenaar met kunst en kitsch, hoge en lage cultuur. Of wat te denken van waterkanonnen? Ze kunnen groepen demonstranten uiteen jagen met hun krachtige waterstralen, maar in de video Pegasus Dance zien we dat deze logge beesten op de Rotterdamse maasvlakte een ontroerende choreografie uitvoeren op muziek. Hij benadert deze symbolen van macht uit nieuwsgierigheid en bevraagt ze. Zo herschrijft hij met zijn kunst de geschiedenis en creëert een tentoonstelling die aanzet tot denken. 
De slaap van de rede (El sueño de la razón) van Fernando Sánchez Castillo 20 is nog t/m 13 september 2013 te zien in de Rabo Kunstzone, Utrecht www.rabobank.nl/kunst
Volledige artikel is eind juni te lezen in Beelden, tijdschrift voor ruimtelijke kunst.

Nieuw in SubUp 'Stills'


6981-p-12109603
Op een nieuwe locatie in Utrecht SubUp is het werk te zien van Joyce Graafhuis. Ze schildert desolate plekken met een mysterieuze donkere uitstraling. Een raadselachtige werkelijkheid die de kijker voor verassingen plaatst. Het lijken filmscènes maar dan wel hele vreemde. Er komen objecten en figuren bij elkaar die je in je stoutste dromen niet bij elkaar kunt verzinnen. Maar Joyce wel. Dat maakt haar werk tot een spannende zoektocht ook al zijn het geen blije plaatjes. Waar ik dan weer wel blij van wordt, zijn de bomen, struiken en bloeiende planten die ze vaak verstopt in een achterf hoekje op het doek. Er is hoop ondanks de oorlog, ondanks het geweld. Op haar website staat het heel mooi: ‘ Zij zoekt in haar werk naar een balans vanuit een non-dualistisch uitgangspunt waarin tegenstellingen naast elkaar kunnen bestaan en waarbinnen allerlei elementen een bepaalde betekenis kunnen krijgen.’ Elke maandagavond ben ik bezig met non-dualiteit vanuit de filosofie en nu is het thema met verf in beeld gebracht. Heel bijzonder! De tentoonstelling ‘Stills’ met een aantal grote doeken is nog te zien t/m 2 juni in SubUp Gruttersdijk 12 Utrecht.

Concordia Open

Open Dagen 2013

Het is belachelijk koud voor de tijd van het jaar. Het weekend van 23 en 24 maart lijkt rijp voor een elfstedentocht. De gangen van ons ateliercomplex zullen ijzig koud zijn tijdens Concordia Open maar binnen in het atelier van de kunstenaar wacht je een warm welkom. Dit jaar gaan voor de achtste keer de deuren van meer dan dertig ateliers open. Schilders, beeldhouwers, ontwerpers, keramisten, sieradenmakers, fotografen, schoenontwerpers en designers tonen hun laatste werk. Het verassende dit jaar is het grote aanbod van gastkunstenaars. In studio 146 is ondanks de kou de lente losgebarsten met een nieuwe serie werk 'Laagland Opperlaag'. Landschappelijke lagen en onderhuidse weefsels vermengen zich tot dwarsdoorsnedes en GoogleEarth beelden. Ben benieuwd wat je van dit nieuwe werk vindt. Er is veel nieuws te zien komend weekend ook elders in het pand en natuurlijk is al het tentoongestelde werk te koop. Ik geef 25% verjaardagskorting op verschillende schilderijen op zondag 24 maart want de 25e ben ik jarig. Contant geld is niet nodig want er is een pinautomaat. Makkelijker kunnen we het niet maken...
(foto: detail Laagland I)




PROGRAMMA

Zaterdag 23 maart (ben ik afwezig)
12.00 - 17.00 Open studio's
Glasworkshops door Erna Bruinsma (studio 230)
Ontwerp je eigen glaskunstwerk.
14.00 – 15.00 Voor kinderen vanaf 10 jaar.
15.00 – 16.00  Voor volwassenen.

Zondag 24 maart
12.00 - 17.00 Open studio's
Glasworkshops door Erna Bruinsma (studio 230) Ontwerp je eigen glaskunstwerk.14.00 – 15.00 Voor kinderen vanaf 10 jaar.15.00 – 16.00  Voor volwassenen.15.00 - 16.00 Bedruk je eigen T-shirt door Kristel de JongVergeet je T-shirt niet!

Doorlopend:- Profielfoto door Norbert Waalboer (studio 238)
- Sch
ilderen met vondsten, demonstratie cursisten door Els Vegter (studio 146)
Beide dagen muziek door Vita Brasil.
Alle informatie over de kunstenaars en de route vind je hier

Nee, geen Twitter

De laatste tijd geef ik regelmatig les aan professionals die meer willen doen met social media. Het zijn zzp-ers die een klein bedrijf runnen en afhankelijk zijn van opdrachten. Niet eenvoudig in deze tijden van crisis. Ze beseffen dat ze zichtbaar moeten zijn op internet maar met alleen een website gaat dat niet meer. Hun Linkedin-profiel, als ze dat al hebben, is vaak onvolledig en gebruiken ze nauwelijks. 'Oh ja, wat was mijn wachtwoord ook alweer?' Vaak zijn het vijftigplussers (dat ben ik zelf ook) die verzuchten: 'Nou ja, dat profiel op LinkedIn is ok, maar ik wil geen Twitter.' En dan komt er een stroom vooroordelen over 'onzintweets' en dat 'niet iedereen alles hoeft te weten' of 'wie zit er nou te wachten op een tweet van mij...' Angst voor twitter. Ze kennen het medium niet en zijn er toch bang voor en schilderen het af als een groot onzinmonster. Jammer, want Twitter is juist heel goed zakelijk te gebruiken en prima te combineren met andere profielen op LinkedIn en Facebook. Via Twitter kun je gelijkgestemden zoeken. Je kunt je tweets zo plaatsen dat mensen met dezelfde interessegebieden ze lezen. Dan gaan ze jou volgen of jij hen. Zo bouw je een netwerk op dat groeit. In het begin gaat dat langzaam, maar het gaat steeds sneller. Veel tijd hoeft het niet te kosten. Hooguit tien minuten per dag. Wil je meer weten over zakelijk Twitter gebruiken? Ik verzorg lessen op maat info@elsvegter.nl

Silent Spaces


Afgelopen zondag was de opening van de tentoonstelling Silent Spaces in Kunstliefde. Vijf kunstenaars uit binnen- en buitenland nemen de kijker mee naar de oorsprong van kunst, daar waar het begint; bij het materiaal, de verf of het papier. Zo ontstaan verstilde hangende objecten van papier van Truus van den Heuvel. Zacht wiegend door circulerende lucht vullen haar objecten de ruimte. Een mooie tegenhanger hiervan is het wat strenge werk van schilderDigna Weiss. In geometrische kleurvlakken met soms kleine openingen en snijlijnen gebeurt er van alles in de verf. De schilder Erik Oldenhof gaat echt terug naar de basis door de verf in horizontale banen op te brengen en vervolgens banen verf weer weg te schrapen. Een gecontroleerd proces dat een strak minimalistisch werk tot resultaat heeft. Gecharmeerd was ik van het werk van de Duitse Willi Siber. Hij combineert stukjes hout, schroeven en spijkers met epoxy. Op een ingenieuze wijze laat hij de epoxy door het spijkerbed heen druipen, maar wel zo dat er een gladde laag achterblijft. Toevallig ben ik in mijn atelier ook aan het experimenteren met epoxy. Wie het interessant vindt om dit materiaal verder te onderzoeken, is van harte welkom om mee te doen aan de Epoxy-workshop olv. Alexander de Keijzer, zaterdag 9 februari in mijn atelier aan de Concordiastraat Utrecht.  Meer informatie op de website. Silent Spaces is nog te zien t/m 3 februari in Kunstliefde, Nobelstraat 12a, Utrecht.

Snijbonensnijder

Als kunstenaar bof ik met een creatief beroep. Je onderdompelen in kleur en vorm en iets scheppen uit het niets geeft veel voldoening. Toc...