Blindengeleidehond in opleiding

Sinds eind juli heeft ons gezin een puppy van het KNGF. Wij zijn nu een puppypleeggezin zoals dat heet. Onze viervoeter heet Thefka en is een blindengeleidehond in opleiding. We hebben haar een jaar in huis om op te voeden en te socialiseren. Dan gaat ze verder in training in de kennel van het KNGF. Ze is nu drie maanden bij ons en we zijn aan elkaar gewend, op elkaar gesteld en soms zelfs...verliefd. Wil je Thefka volgen? Dat kan met een like. Ze heeft een eigen blog op Facebook Van puppy naar coach

Thefka wordt waaks. Ze blaft elke keer als de bel gaat of als er iets zwaars in het halletje op de mat ploft. Ze blaft tegen iets onverwachts op straat. Ook zoekt ze opeens stoelen en banken uit die er lekker zacht uitzien. In een onbewaakt ogenblik vleit ze zich neer als een koningin op haar troon. Op haar lange voorpoten torent ze opeens boven de bank uit. Het is nu een eitje voor haar om erop te stappen. Een maand geleden deed ze dat nog niet. Zo verandert er elke keer weer iets. Pubergedrag? 

Ze is nu vijf maanden oud en het is niet de bedoeling dat ze blaft als de bel gaat, zegt de coach. We moeten beltraining gaan doen. Als zoonlief de volgende dag uit school komt, stuurt hij een appje en laat weten over vijf minuten drie keer belletje te trekken. Wij blijven vervolgens als standbeelden in de stoelen zitten, kijken naar het plafond en vragen suikerzoet aan elkaar: 'wil je nog een kopje thee?' We schenken een tweede kopje in en keuvelen wat maar staan niet op voor de bel om de deur te openen. We negeren het geluid tot drie keer toe. Thefka blaft en kijkt verbaasd om zich heen: waarom gebeurt er niks? En zo houden we haar de komende weken steeds voor de gek totdat ze het opgeeft en het belgeluid negeert. Maar zover zijn we nog niet.

Soms mag ze mee op stap als we een paar dagen weggaan. Logeren in een andere omgeving pakt ze heel goed op. Voor de tweede keer gaat Thefka uit logeren. De eerste keer was in het bos met Wick toen ze ging kamperen. Ze sliep toen in het kleine badkamertje van de caravan in het pikkedonker en sliep zelfs uit. Wick moest haar elke ochtend wakker maken. Nu gaan we naar een Nivonhuis in Wijk aan Zee waar we huiswacht zijn. Een plek waar ze veel andere mensen ontmoet en een nieuwe slaapplek krijgt. De bench en de mand gaan mee zodat ze haar eigen vertrouwde geur en plek heeft. De rituelen doen we hetzelfde zoals het geven van eten in de kong in de bench. Het is altijd een feest om de brokjes er zo snel mogelijk uit te vissen. Na zo'n strooptocht op eten, heeft ze wel weer zin om een uurtje te slapen in de bench. Ze mag mee koffiedrinken bij Timboektoe, de leukste strandtent aan de Noordpier met lekkere funkmuziek. Op een kleedje ligt ze aan mijn voeten. Af en toe een brokje erin en je hebt geen kind aan haar. Als we in de avond uit eten gaan, blaft ze wel een paar keer in het restaurant als er andere stellen met honden binnenkomen. Het is een plek aan zee dus geliefd bij hondenbezitters. Maar ook dat geblaf is met een botje te bezweren. De nachten gaan goed en zelfs de overschakeling naar de wintertijd pikt ze prima op. Wick maakt haar elke ochtend vroeg wakker voordat ze gaat blaffen in de bench. Ja, ja ook wij worden steeds slimmer dankzij de tips van het KNGF.

In die prachtige omgeving van zon, zee en duinen zie ik opeens de kwaliteiten van Thefka als model. De stralend blauwe lucht en het herfstig gekleurde landschap vormen een prachtige achtergrond voor haar zwarte, glanzende vacht. Die vacht krult steeds meer op haar rug en is in combinatie met die observerende blik en geloken oogopslag met een goudbruine schittering een plaatje voor een fotograaf. Opeens zie ik ook haar voorpoten met nieuwe ogen. Wat zijn ze lang en rank. Daarin openbaart zich haar gemengde afkomst. Moeder Usha is een mix van herder, golden retriever en labrador. Ook zij heeft hele lange, slanke voorbenen. Ja, nu weet ik het: in een vorig leven is Thefka gewoon fotomodel geweest. Ik krijg geen genoeg van plaatjes schieten en maak hele diashows voor Facebook en de familiepagina. Hoe trots kun je zijn op je hond. Verliefd een beetje. Wie had dat gedacht? Nou ja, kenners weten het wel; zwijmelen met je viervoeter. Het komt vaker voor.

Afscheid van Vlier

Met een zware delegatie lopen we de behandelkamer van de dierenarts binnen. Vliertje is nu al weken niet lekker en we dokteren al een half jaar zonder resultaat. De laatste week is Vlier gestopt met eten en zoekt naar verstopplekken. Vandaag was ze aan het slepen op haar gebogen pootjes zich voortslepend zoals Pistorius op zijn stompen. Er moet wat gebeuren. Voor een second opinion gaan we naar een andere dierenarts die ons in haar ruime, lichte praktijk vriendelijk ontvangt.
Waar Vlier normaal de dierenarts venijnig aanvalt en zijn polsen openkrabt was nu al het leven uit haar weggevloeid en ze laat zich van alle kanten bekloppen, bevoelen en bekijken. Een slecht teken vind ik zelf. Er wordt nog een escape geopperd om te starten met sondevoeding. De poes heeft nu een week niet gegeten en is er mede daardoor wellicht zo belabberd aan toe. Toch meende ik al iets van verstijving te zien toen ik die middag thuiskwam. De dierenarts steekt haar deskundigenverhaal af, het zou een tumor kunnen zijn waardoor de ademhaling moeilijk gaat, een foto zou kunnen, wat bijvoeden, een nachtje opnemen. Langzaam voel ik mijn maag ineen krimpen. Voor mij voelt verdere behandeling helemaal niet goed. Op dat moment trekken er wat stuipen door Vliertje heen en haar voorpoten steken verstijfd de ruimte in. De dierenarts onderbreekt haar verhaal en schrikt van dit tafereel. ‘Nee, nu ik dit zo zie...lijkt ze toch wel ver heen.’ Omdat de meningen verdeeld zijn, laat ze ons even alleen om tot een weloverwogen besluit te komen.

Even later zitten we gebogen over Vliertje heen in een andere ruimte waar de gordijnen dicht kunnen. Ze ligt zwaar op schoot bij onze jongste zoon ook al weegt ze nog maar 2,8 kilo. We hebben gezamelijk besloten dat ze kan gaan. Ze krijgt haar verdovingsprikje waar ze nauwelijks op reageert en zinkt langzaam weg. De zoons bevoelen om de beurt haar hartje. Na enkele minuten komt er een kuchje uit, een fladderende beweging en dan gaat het buikje voor het laatst op en neer. De echte injectie om haar te verlossen uit haar lijden is niet eens meer nodig. Haar hartje is al zo verzwakt dat ze door het slaapmiddel al de geest geeft. Eindelijk verlost van pijn en ongemak.
De volgende dag op 21 juni, de langste dag van de zomer lopen we gezamenlijk naar ons tuinhuisje. De poes in haar mandje met bloemen over haar vacht schommelt achter ons aan in de fietskar. Zo lopen we gevieren door de wijk van huis naar buitenplaats. De schop gaat mee en de jongens graven haar kuil. De merels geven hun eigen afscheidsconcert en het weelderige groen van een tuin in bloei omhult ons aan alle kanten. De jongens sluiten het graf af met een zware steen die we ooit van een Franse vakantie meegenomen hebben. We plukken de mooiste bloemen in alle kleuren en dekken het grafje af. We omarmen elkaar en zeggen vaarwel tegen poes.
Het is een mooi afscheid geweest en een mooi leven van 14 lange jaren samen. Toch is het jammer dat Vlier onze nieuwe pup en blindengeleidehond nooit zal ontmoeten. Wat had het leuk kunnen zijn zo’n jong, nieuw speels hondje samen met een oude, bedaarde poes. Het is anders gelopen. Vlier heeft de weg vrijgemaakt voor het nieuwe hondje (dat binnenkort bij ons komt wonen) en aan wie we nu alle aandacht kunnen geven.
Dag Vlier, welkom nieuw leven. Tot die tijd zal het stil zijn in huis.

Wil jij een Killerbody?

Laat ik een voorspelling doen. Als je ‘ja’ zegt op deze vraag, ben je jonger dan veertig jaar. Als je ‘nee’ zegt, ben je waarschijnlijk veertigplus. Zelf ben ik ruim veertigplus en ik merkte weerstand tegen deze term. Het klinkt mij veel te strak, te hard, te streberig en te lichaamsgericht.

Wie predikt de Killerbody?

Begin 2016 bestormde ze de hitlijsten. Niet alleen met haar boek Killerbody, ook met haar muziek. Fajah Lourens (1982) is een knappe, slanke vrouw met Antilliaanse roots en ja, ze heeft een superstrak lijf. Ze traint daar ook heftig voor. Een hele business omringt haar met websites, producten, voedingsprogramma’s en fitnessschema’s. Het is best informatief om te kijken op haar url mykillerbodymotivation en inspiratie op te doen. Maar al gauw gaan de termen bulken, cutten, vetvrije massa, voedingsschema’s me tegen staan. Het is niet mijn cup of tea. Dat zal ongetwijfeld met de leeftijd te maken, ik ben 22 jaar ouder. Maar ook met mijn autonome inslag. Ik doe het graag zelf. Als er dan ook nog over een ‘killerbody’ wordt gesproken, haak ik af.

Willen veertigplussers dan als zoutzakken door het leven? Vinden ze uiterlijk niet belangrijk? Bijna iedereen vindt het leuk om er goed uit te zien, zeker vrouwen. Als het lichaam daar een handje bij helpen kan, graag. Maar ik prefereer een ‘soft’  body en een zachte manier om vitaliteit en gewichtsverlies te bereiken. Als ik naar mezelf kijk; ik ben de sportschool op mijn 49e binnengewandeld (wilde strak in mijn jurkje zitten toen ik Sarah zag - is niet gelukt) en heb deze met 52 jaar weer vaarwel gezegd. Dat had verschillende redenen maar de voornaamste was wel die hele entourage van een (boks)school vol apparaten en zwetende lijven. Maar wat dan wel? Want bewegen is noodzakelijk en zitten is dodelijk zoals onlangs in de krant stond.

Sindsdien heb ik een mini-sportschooltje in huis gehaald in de vorm van een Kettlebell. Je kunt hier alle spiergroepen mee trainen en internet geeft voldoende tips met instructiefilmpjes. Ik gebruik hem overigens niet elke dag. Wel probeer ik dagelijks een uur (of langer) te fietsen of te wandelen. Activiteiten die prima passen in mijn eigen softe programma. Hardlopen is ook een optie als je dat nog kunt en wilt. Voor oudere mensen wordt het vaak te belastend voor de knieën. Ik ben helaas gestopt met skeeleren, hardlopen en skiën. Dan gaat het om alternatieven zoeken die binnen je mogelijkheden liggen. 'Zwemmen' hoor ik ook steeds meer om me heen. Thuis en op het werk is de computer vaak de boosdoener. Uren zitten, werken en een beetje Facebook tussendoor en de tijd glad vergeten - gun jezelf elk uur een korte pauze. Staand werken achter de desktop is in sommige kantoortuinen ook al een trend. Verder kun je de gebruikelijke, truttige dingen doen; traplopen, tuinieren, stoepje vegen, de was buiten ophangen, klussen, lichaamsoefeningen en yoga is ook een prima manier om je spieren te trainen. Je gaat echt zweten van vijf keer de Zonnegroet en je hartslag gaat omhoog maar je mag daarna ook heerlijk ontspannen in de ‘lijkhouding’.

Het lichaam verzorgen betekent voor mij het lichaam verwennen met gezonde producten waar het energie van krijgt. Groente, noten, granen en fruit en zo min mogelijk bewerkte producten. Daar is ook alweer een term voor ‘clean eating’. Interessant om uit te spitten, maar ook weer van het strenge geloof. Gezond eten begint met wat je in je karretje legt bij de supermarkt. Verder voldoende slaap en zo weinig mogelijk stress. Je hoop stellen op een dieet, een sportschool of een trainingsschema kan best werken voor een tijdje maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen en een gezonde leefstijl je eigen maken. De basis daarvoor is zelfkennis, je eigen valkuilen kennen en vrienden met jezelf zijn; met je lichaam. Je lichaam is je instrument waardoor je je door het leven kunt bewegen. Daar hoort verzorgen bij, koesteren en dankbaarheid dat het lichaam je draagt. Een zachte, liefdevolle benadering is ook niet te streng zijn en relativeren. Ik geniet heel erg van af en toe een dadelwalnotentaartje op een terrasje met een vriendin. Liefdevol en met respect je lichaam benaderen gaat verder dan alleen pronken met je killerbody of je bulk spieren.