Wattenschijfjes, koffiecups en een ledlamp voor de badkamer. Geen indrukwekkende lijst maar net genoeg om een fietstochtje naar de supermarkt te maken en een frisse neus te halen. Op dat moment gaat m’n telefoon. 'Hai mam, heb je nog wat nodig bij AH?" Nou eigenlijk had manlief twee dagen geleden net alle kasten gevuld met boodschappen en ikzelf had nog groente en fruit gekocht maar opgewekt zeg ik 'Ja, gezellig, ik sta op het punt om weg te gaan.' Dit enthousiasme van zoonlief moeten we vooral niet temperen. Als inwonende, studerende zoon is dit zijn bijdrage aan onze gezamenlijke huishouding. Elke maand een tas vol boodschappen die hij helemaal zelf mag uitzoeken. Vijf minuten later parkeer ik mijn fiets naast de zijne bij de grootgrutter. Ik koester dit moeder-zoonmoment want die zijn schaars.
Ik rijd de kar en hij gooit er van alles in. Pesto, chocoladecrusli, knapperig speltbrood, schuddebuikjes (speculaasbrokjes) voor op brood, brie, kipkerrysalade, volle griekse yoghurt … Oei! Artikel 1 van mijn eigen grondwet gaat hier aan gruzelementen: haal niet in huis wat je niet kan weerstaan. Kortom: alle lekkere dingen. Ik gooi er een zak appels bij en twee pakken koffiecups en een fles wasmiddel is ook handig. Zoon loopt alle gangpaden door, een gewoonte die hij van z'n vader heeft overgenomen en waardoor je ook alles ziet en op ideeën gebracht wordt. De stapel boodschappen groeit en de kar duwt steeds zwaarder. Even waan ik me bij Ikea waar je naartoe gaat voor een vreselijk handige appelboor en even later bij de kassa staat met een wagen vol gezellige spullen die je absoluut niet nodig hebt maar het leven wel een stuk leuker maken en je portemonnaie een veelvoud lichter.
Zo passeer ik een grote mand met Verkade-koekjes die in de aanbieding zijn. Nu koop ik al jaren geen koekjes meer voor mezelf wat ik best een prestatie vind, maar nu opeens wil ik knappertjes van Verkade. Vroeger als kind kreeg ik altijd een knappertje van een oude buurvrouw aan de Rotterdamse Schiebroeksesingel als ik langs liep en zwaaide. Dan wenkte ze me haar oude huis in met perzische tapijten en slofte ze naar haar krakende inbouwkast. De knappertjes zaten in een ouderwetse, glazen stolpfles en haar hand beefde een beetje als ze mij het brosse koekje aanreikte met een warme glimlach om haar gerimpelde mond. Thuis hadden wij niet van die koekjes. Mijn vingers glijden over de verpakkingen. De kokos- en kaneelvariant kan ik niet weerstaan en ook die verdwijnen in de kar. De berg groeit. Zoonlief wandelt nog even naar de drankafdeling. Voor zijn werk heeft hij een cursus gevolgd om verschillende varianten gin-tonics te bereiden. Hij laat me alle tonics in het schap zien en ik verbaas me over de variatie. Hij vertelt welke de beste en de puurste is en gooit vervolgens wat flesjes in de kar. Dan gaat hij op zoek naar rode peperkorrels en verse munt om de mix af te stijlen.
Bij de kassa vul ik de vier meegebrachte boodschappentassen. Vier vond ik nog een beetje overdreven voor een ritje supermarkt waarbij je eigenlijk niks nodig hebt. Maar de tassen zijn allemaal tot de nok gevuld. Zakken chips, oh wat lekker, leg ik bovenop de uitpuilende bult om niet te breken. Het kassameisje, een vriendin van scouting praat over koetjes en kalfjes met mijn zoon en noemt glimlachend het eindbedrag. Alsof je een emmer leeggooit maar zoonlief trekt zonder blikken of blozen zijn pas. Hij knipoogt naar mij en zegt 'dat is dan gelijk voor twee maanden'.
We fietsen naar huis en zijn vervolgens een uur bezig om alles weer op z'n plek te krijgen. Zoon brengt de spullen voor de diepvries naar zolder, zeep en wattenschijfjes naar de badkamer, alle kastladen en potten zijn gevuld en de ijskast puilt nu ook helemaal uit. Bij de thee neem ik zo'n lekker Verkade kokoskoekje. En daarna nog eentje en nog twee. Wat zijn brosse koekjes toch lekker maar hierna koop ik ze nooit meer. Die crusli weet ik de dagen erna ook feilloos te vinden. In de ochtend ontbijten met schuddebuikjes van Bolletje op een geroosterd broodje is ook een feest. Tijdens de avond van de verkiezingsuitslagen trakteert zoon ons op een feestelijke zelfgemaakte gin-tonic met takjes munt. Verbluffend lekker met die peperkorrels. De chips gaan open en we knabbelen met twee vriendinnen van zoon alles weg terwijl Groenlinks en D66 stijgen in de peilingen.
Binnenkort ben ik jarig en geef een feestje. Begin dit jaar had ik een lijstje met getallen gemaakt. Kilo's die per week iets moesten zakken zodat ik weer hetzelfde gewicht zou hebben als verleden jaar omstreeks deze tijd. Een cadeau aan mezelf. Op papier zag het er heel aannemelijk uit. Niks moeilijks aan. De eerste week ging het moeiteloos, de tweede week klopte het getal ook nog. 'Een fluitje van een cent' denk je en wordt overmoedig. Een hand noten of een stuk chocola, een taartje met een vriendin in het café. Opeens blijven de getallen hangen en kruipen langzaam weer omhoog. De klad komt erin. Inmiddels zijn de cruslibrokken, de kaneelkoekjes en de chips rechtstreeks mijn zadeltassen ingedaald. Dat moeder-zoonmoment heeft een keerzijde. Net als die gezellige familiefeestje met lekkere hapjes. Smullen met een staartje. Dit weekend gaan we naar een lieve vriendin die heel goed kan koken: zelfgemaakte friet van biologische aardappels, lekkere mayo en stoofvlees. Vooraf gezellig borrelen met volvette kaasjes, pesto en olijfolie met knapperig stokbrood. Dan heb ik het nog niet over de sublieme nagerechten waarmee zij zo'n diner afsluit. Normaal gesproken kan ik best goed nee zeggen, maar tegen lekker eten....dat blijft een dingetje. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik alcohol heel goed kan laten staan. Mijn streefgewicht heb ik niet gehaald. Het goede nieuws is dat ik mijn begingewicht heb gehandhaafd. Volgende week ben ik jarig. Er zijn lekkere hapjes van volvette zalm tot notenbrood en paaseitjes. Lang zal ze leven ….. en weg met de weegschaal. Voor even.
