Kunst van het Leven

De verschrikkelijke jaren tachtig  is een hilarische serie met beelden van telefoons met hoorns aan draden, pakjes Tjolk, wokkelchips, de walkman, een pakkie shag, tuinbroeken, permanentjes en de Kindertelefoon die als een rode draad door de serie loopt. De grappen en grollen gaan samen met een droevige ondertoon die gaandeweg in de serie duidelijker wordt. Overigens is de commune niet alleen iets van de jaren '80. Ook nu is het een  geliefde woonvorm.   Jacob Derwig vertolkt het personage Bert. Hem kennen we als acteur (onlangs nog als minister president in BuZa ) maar ook als winnaar van De Slimste Mens . Derwig heeft veel algemene kennis en is ooit begonnen op het gymnasium. Goed gemanierd, welbespraakt en met veel kennis van feiten. Daarom vind ik het zo leuk dat hij als acteur ook in de huid kruipt van een plat Amsterdamse  Marius Milner in de serie Klem.  In die serie slaat hij mensen op z’n bek, bedreigt, scheldt iedereen uit en neemt je mee het gewelddadige, criminele circ

In mijn tienerjaren vond ik het leuk om kleren te maken. Daarmee trad ik in de voetsporen van mijn moeder want ook zij zat vaak achter de naaimachine. Samen gingen we regelmatig naar de markt op de Meent in Rotterdam om stof te kopen. Altijd in de uitverkoop. Mijn moeder had een goed gevoel voor stof, materiaal, kwaliteit en kende ook alle stoffen bij naam: keperkatoen, ribfluweel, damast, ruwe zijde, kasjmier, triviera, linnen of een simpel katoentje. Ze wist ook dat een jurk die schuin van draad geknipt was, heel mooi viel. Als je bij haar kwam dan voelde ze altijd even aan de stof van je jurk of wollen vest en keek daarbij kritisch naar het materiaal door de leesglaasjes van haar bril. Niet iedereen vond dit een leuke gewoonte. Nu doe ik het zelf. In een creatieve bui, het was rond 1976 stond ik met twee versleten spijkerbroeken in mijn handen. Van de ene kon ik eigenlijk geen afstand doen, het was een Wrangler. Ik knipte de broek open aan de binnenzijde van de pijpen en knipte het

Dit blog is een vervolg op het voorgaande blog Ruimer geloven met God 9.0. Het is een verslag van het tweede college dat  Dr. Piet van Veldhuizen gaf aan de Academie voor Geesteswetenschappen. We zien dat er godsbeelden zijn in alle kleuren van de regenboog en kijken ernaar vanuit het model  Spiral dynamics.  Elke kleurlaag ziet God op een eigen manier en heeft een eigen godsbeeld. Een rood godsbeeld verschilt nogal van een geel godsbeeld. Door dit te onderkennen, rijpt het begrip voor overtuigingen en geloven die je om je heen ziet. Misschien herken je het wel binnen je eigen familie. Zo kom ik uit een blauwe kerk met God als oppermachtig wezen op de troon. Regels waren belangrijk. Tweemaal op zondag naar de kerk was de norm. Op mijn 12e ging ik naar catechisatie en op mijn 18e moest ik belijdenis doen. Toen begon ik al uit de pas te lopen want ik wachtte een jaar en was al negentien. Waar komt dat blauwe godsbeeld vandaan? We starten bij het begin, bij de kleur beige. Rituelen en a

Dr. Piet van Veldhuizen geeft in februari 2022 een serie colleges bij de Academie voor Geesteswetenschappen naar aanleiding van het boek God 9.0 met als ondertitel: de spirituele groeikansen van het christendom. Van Veldhuizen vertelt in zijn eerste college meteen een anekdote. Hij zat bij een gezelschap van recensenten van spirituele boeken. Hij was een beetje geïrriteerd door de modieuze titel van het boek en dacht dat de inhoud niet veel kon zijn. “ Geef dat boek maar aan mij” zei hij tegen de groep en hij dacht snel klaar te zijn met zijn recensie. Meer dan een paar zinnen zou hij er niet aan vuil maken. Het in het Duits geschreven boek raakte hem echter in zijn ziel. Hij had het nauwelijks uit of sprong in de auto naar München waar de drie schrijvers vandaan komen. Een sterk gevoel dat hij de auteurs moest ontmoeten, drong zich op. De rest is geschiedenis. Hij heeft het boek vertaald en geeft inmiddels lezingen en cursussen over God 9.0 . Het Nederlandse publiek kan kennismaken m

In deze tijden van lockdown is het een ongekende luxe dat ik een atelier heb waar ik kan schilderen. Zo hoef ik niet alle dagen thuis te zitten. Maar toegegeven, eigenlijk heb ik bar weinig geschilderd de laatste maanden. Daar zijn 100 redenen voor en soms is de reden heel banaal; ik heb geen zin. Nog banaler: ik heb geen schilderdoeken meer. Bij een groothandel bestel ik altijd een aantal tegelijk die dan voor de atelierdeuren met een vrachtwagen worden afgeleverd. Omdat het kwaliteitsdoeken zijn in aluminium frame en groot formaat, hangt er een behoorlijk prijskaartje aan. Zo kwam het beter uit de bestelling even uit te stellen. Daardoor liep ik weer eens door mijn oude collectie en schilderde sommige doeken over. Maar dat is moeilijker en minder vervullend als een nieuw doek. Ook werd ik uitgedaagd om op kleine doekjes te gaan schilderen want die had ik nog wel. Zo werkte ik verder aan mijn landschappelijke serie Classic Industrials met afbeeldingen van oude meesters op het formaat

In september ben je welkom in hartje Utrecht bij galerie Niek Waterbolk. In de tentoonstelling ‘De stad als jachtterrein’ komen vondst, kunstwerk en verhaal samen. In deze tentoonstelling zie je werken waarbij ik me laat inspireren door de vondst uit de stad. Mijn fascinatie voor de huid der dingen zul je ook herkennen. In de catalogus wordt van elke vondst de vind-locatie en het jaartal vermeld en het verhaal waarom ik als kunstenaar juist door deze vondst geboeid ben. De stad Utrecht, maar ook de regio doet mee; grenzen van de stad worden wat opgerekt. Ik reis graag, heb oog voor detail en vind op straat van alles. Daarnaast krijg ik vondsten aangereikt van mensen in mijn omgeving die mijn manier van werken kennen. Zo werkt mijn man  Wick in de bouw en hij komt regelmatig thuis met een stuk lood of een lijmvondst in prachtige vormen. Eerst verdwijnt de vondst naar het atelier om op een dag te verdwijnen in een eigen context en compositie. Dan voeg ik olieverf toe en maak het ge