Je bent van harte uitgenodigd voor deze solo-tentoonstelling in de binnenstad van Utrecht. Geopend vanaf 3 september 2019 vanaf 13.00 uur.
www.elsvegter.nl
De stad als jachtterrein - solo-tentoonstelling
Je bent van harte uitgenodigd voor deze solo-tentoonstelling in de binnenstad van Utrecht. Geopend vanaf 3 september 2019 vanaf 13.00 uur.
www.elsvegter.nl
Glimlach
Nee, wij zijn niet compleet met de familie tijdens de kerstdagen zoals dit prachtige beeld suggereert. Misschien is het bij jou ook niet compleet en ben je met minder familie als dat je zou wensen, misschien breng je de kerstdagen alleen door of ben je wat somber tijdens deze donkere dagen en voel je de eenzaamheid extra.
De 21e december was de kortste dag en vanaf nu komt het licht weer terug. Heel langzaam mogen we ons hol weer uit kruipen.
Mijn kerstwens: heb het goed met jezelf zoals je bent en schenk een glimlach aan de ander. Het grootste cadeau.
Vanochtend zat ik op de fiets en voor mij reed een man, stevig ingepakt tegen de kou met bontmuts op en oorflappen. Hij zong zijn lied. Ik hoorde een diepe basstem en genoot van zijn onbevangenheid. Af en toe pauzeerde hij even om op adem te komen. Was het een kerstlied? De man sloeg linksaf waar ik rechtdoor moest en het moment was voorbij.
Hij liet mij achter met een glimlach en een lied om mij heen.
Voor jou mooie, laatste dagen van december namens de hele familie. Met bespiegelingen, de Top 2000, het kerstkind of de dennenboom of gewoon met stamppot boerenkool en vegaworst. Of een gehaktbal.
Heb het goed, ontvang een glimlach of schenk er een.
Jubileum - 25 jaar ondernemer!
Het mooie van ouder worden vind ik dat je gaandeweg kunt terugkijken op je lange leven. Het besef breekt door dat er meer jaren achter mij liggen dan voor me. Zo zit ik nog volop in het studentenleven en opeens zijn mijn eigen zoons student. Mijn knieën gaan een beetje knarsen en Sarah heb ik al ruimschoots gezien. Nu kijk ik bijna de 60 alweer nieuwsgierig in het gerimpelde gezicht. Het pensioen begint in zicht te komen. Hoe bedaard klinkt dat! Het geeft ook ruimte. In je hoofd, in je huis (met twee uitgevlogen zoons) en in de tijd.
Op mijn werkende leven kan ik (nu al) met plezier terugkijken. Ooit begonnen met een studie sociologie die ik waanzinnig interessant vond, belandde ik daarna bij een ontwikkelingsorganisatie. Schrijven en redigeren waren mijn eerste werkzaamheden. De beste beslissing nam ik in 1993 toen ik startte als freelance journalist. Het was het begin van mijn ondernemerschap en ZZP-bestaan. Later is daar het schilderen bijgekomen. Nu bestaan ze naast elkaar: schrijven en schilderen, beide creatieve uitingen waar ik mijzelf in kwijt kan. Wick, mijn man, begon in het jaar 1993 ook voor zichzelf in de timmer- en standbouw. Later is ook bij hem het schilderen erbij gekomen, maar dan van deuren, muren en kozijnen. Zodoende vierden we onlangs op Texel ons 25-jarig jubileum van de zaak. We zijn gaan eten BijJef in Den Hoorn, een heerlijk luxe restaurant met een Michelin-ster. Negen gangen met amuses, champagne en prachtige creaties vulden de avond. Elke keer waren we verrast hoe mooi het gerecht werd opgediend. Soms op een bord maar ook op een schaaltje, in een glas, een kom of op een houten plankje. Alles charmant en met aandacht. Zelfs de Darjeeling thee kreeg ik geschonken in een speciaal wijnglas. Als kunstenaar kan ik die schoonheid in smaak, vorm en kleur erg waarderen.
Aanbieding
Bij een jubileum hoort een cadeau! Daarom laat ik je graag delen in ons WickEls-feestje. Vanwege het 25-jarig jubileum ontvang je 25% korting op een kunstwerk naar keuze tijdens de Utrechtse Atelierroute. Dus ben je net verhuisd en heb je nog een lege witte muur? Neem een kijkje op de website. Een olieverfschilderij brengt sfeer en warmte in je huis. Mocht je altijd al iets op het oog gehad hebben, maar was het net iets boven je budget, grijp dan nu je kans. Deze actie is alleen geldig op zondag 7 en zondag 14 oktober van 11.00 - 17.00 uur.
Adres: Concordia, Concordiastraat 68 - studio 146 (1e etage) Utrecht. Via de website www.elsvegter.nl kun je alvast een voorselectie maken. Leuk je te zien in oktober!
Terug naar 25 jaar ondernemer.
Voor wie het naadje van de kous wil weten, een kleine biografie met de krenten uit de pap.
1993 - start eigen praktijk als freelance journalist (ik ben 33 jaar)
1994 - publicaties in diverse bladen
(o.a. Viva, Panorama, Groter Groeien, Goed Gevoel, Santé, Onkruid, Textilia, Beelden, KM)
1994 - start schilderen met olieverf (op zolder)
1997 - geboorte 1e zoon
1998 - verbindingsfeest met Wick Swart
1999 - geboorte 2e zoon
2002 - start als beeldend kunstenaar, 1e eigen atelier (ik ben 42 jaar)
2003 - eerste expositie MLBgalerie Amsterdam
2004 - 2007 opleiding / coaching voor zelfstandig beeldend kunstenaars
2005 - permanent atelier in Concordia Utrecht
2006 - serie schilderijen - Assemblages
2006 - groepstentoonstelling CUinBabel Utrecht
2007 - start Volkskrantblog Huidlandschappen - kunstblog
2008 - serie schilderijen Huidlandschappen
2008 - 1e grote solotentoonstelling in RIVM Bilthoven
2008 - 2016 freelance journalist Beelden
2009 - aankoop meerdere schilderijen voor vergaderlocaties regio Utrecht
- publicatie in Libelle 'Crisis of kans'
2009 - reizende tentoonstelling Mea Vulva
2010 - opstarten van Facebook, Twitter en LinkedIn
2010 - start blog 'Sarah op Twitter' (ik ben 50 jaar) latere blogtitel 'Kunst van het leven'
2010 - serie Kustlijnen 'Art from Above'
2011 - start als schilderdocent materieschilderen en schilderworkshops
- social media lessen aan ondernemers en kunstenaars
2011 - 2013 - Jurylid Kunstliefdeprijs Kunstliefde
2011 - groepstentoonstelling 'Met huid en ...' Kadmium Delft
2012 - zomerExpo 'Liefde' met werk 'In loving Memory' Gemeentemuseum Den Haag
- solo-tentoonstelling Luchthaven Antwerpen
- groepstentoonstelling BBK Amsterdam - Aanwas 8
2013 - start serie landschappelijke schilderijen: Laagland - Opperlaag - Landhuid
- art lounge in eigen atelier
2013 - start workshops Kunst en Rouw
2014 - gastdocent AKM Mijdrecht
- redacteur teksten Galerie Sille
- solo-inspiratiereis Bali
2015 - gastdocent d' Oude Werf Nieuwegein
2015 - Tour de France Art Expo Galerie Sille Oudewater
2016 - start workshops Zelfportret - schrijven en schilderen - 'Dit ben ik!'
- fashion designs van eigen kunst op kleding (digitale ontwerpen)
2017 - solo-overzichtstentoonstelling 15 jaar kunstenaar Samaya Werkhoven
- inspiratiereis Australie en Nieuw Zeeland met Wick
- Wickels Worldwide - reis-inspiratieblog FB
2018 - eerste kunstjurk 'Vulcanic Art' verkocht
- serie schilderijen 'Vulkanische grond'
- tentoonstelling DIAC Utrecht 'Relaxing landscapes'
- jubileum 25 jaar ondernemer
Back Home van Down Under
Rond de jaarwisseling zijn man en ik vier maanden weggeweest naar Australie, Tasmania en Nieuw Zeeland. Begin november 2017 vertrokken we met elk een rugzak propvol 15 kilo bagage. En ja, daar hebben we het mee kunnen doen al die tijd. Hoeveel heb je nodig om gelukkig te zijn en de wereld rond te komen? Wij, heel weinig.
Onze reis was een mix van familiebezoek, camperreizen en vrijwilligerswerk. We vonden het leuk om niet alleen als toerist het land te verkennen maar ook langere tijd op een plek te verblijven onder de 'locals' en gewoon iets te doen. Tuinieren, schilderen of koken.
Via de site van Work Away maakten we een profiel aan. Eerst dacht ik: wie zit er te wachten op twee bejaarde vijftigplussers? Maar dat viel reuze mee. Uit alle hoeken van de wereld krijgen we verzoeken om langs te komen. Nou zijn wij beiden ook best handig en waarschijnlijk kunnen we meer dan een 18-jarige. Manlief is een gewilde timmerman en schilder en draait zijn hand niet om voor een ingewikkelde klus.
Daar blijkt Down Under veel behoefte aan te zijn dus we konden kiezen uit leuke plekken.
Dat leuk niet altijd leuk is, ontdekten we ook. Behalve succesverhalen, zijn er ook tegenvallers geweest. Sommige Work Aways blinken uit in uitbuiting. Dan is het geen culturele uitwisseling zoals de bedoeling is, maar goedkope slavenarbeid.
Daar hebben we wel van geleerd. Ook negatieve ervaringen zijn leerzame ervaringen.
Al onze foto's en avonturen zijn inmiddels gepubliceerd. Tijdens onze reis hebben we een blog bijgehouden met belevenissen en foto's. Deze vind je op Facebook Wickels Worldwide.
Inmiddels zijn we alweer vier maanden thuis. In kleine kring hebben we de verhalen verteld. Van alle kanten krijgen we echter de vraag om meer. Daarom hebben we een Down Under-avond georganiseerd.
Ben je van plan om naar Australië te gaan? Wil je meer weten over Tasmania? Wil je meer horen over een eco-woonproject bij Sydney? De Vuurwerknacht in Melbourne? Onze Work Away-ervaringen? Wil je weten hoe de vulkanische grond van Nieuw Zeeland heeft geleid tot een nieuwe schilderijen-serie? Dan ben je welkom! We gaan er vrijdagavond 6 juli over vertellen in Utrecht.
Film als eindmusical
In het AD/UN van vandaag staat dat steeds meer scholen kiezen voor een film in plaats van de traditionele eindmusical van groep 8. De kinderen worden er te zenuwachtig van. De school kan een filmscenario kopen. De kinderen verdelen hun rollen en oefenen droog. Tijdens de slotavond kunnen ze lekker met pa en ma achterover leunen in de banken. Consumeren en geen last van podiumvrees.
Oh, wat ben ik blij dat ik de eindmusical nog heb meegemaakt. Zes jaar geleden zaten we als ouders in de bankjes met het zweet in onze handen. Zoonlief heeft de hoofdrol in Minoes en speelt Ellemeet, directeur van de plaatselijke fabriek. Hij heeft het niet zo op poezen. Strak gekleed in een zwart pak met een witte paardrijbroek en een spannende zweep in zijn rechterhand waarmee hij de katten kan afranselen, ijsbeert hij van links naar rechts. Met plezier kruipt zoonlief in het personage van deze slechterik. Hij zingt twee nummers solo, zuiver en puur. Aan zijn strakke mond en zijn linkerknuist die steeds open en dicht gaat, zie ik dat hij zenuwachtig is. Een jongen van twaalf. De tranen prikken achter mijn ogen. Samen zingen de kinderen het slotlied, schouder aan schouder, sommigen al met de slappe lach en in volledige ontspanning. Stralend en blij. Ja, ze hebben de klus geklaard! We klappen onze handen blauw voor al deze durfals die de wijde wereld in gaan. Ze hebben hun vuurdoop gehad.
Zes jaar later nemen we opnieuw afscheid. Nu van de middelbare school en zonder musical. Zoon heeft een presentatie gehouden over zwarte gaten. Hij kijkt graag achter de dingen. In wit overhemd met zwarte vlinderstrik staat hij opnieuw op een podium. Zijn knuist houdt de aanwijsstok vast en zo leidt hij zijn publiek door de powerpointpresentatie. Eerlijk gezegd snap ik de helft niet over magnitude’s en supernova’s maar hij praat als de nieuwe Robbert Dijkgraaf zijn verhaal soepeltjes aan elkaar. Af en toe met een kwinkslag en een dosis humor waardoor het publiek de taaie kost kan verteren.
Morgen staat zoon voor het laatst op een schoolpodium. Hij mag zijn einddiploma in ontvangst nemen. De schooltijd zit erop.
Na de zomer stort hij zich in het studentenleven. Hij heeft er zin in en zal nog wel eens een podium beklimmen. We hebben alle vertrouwen in zijn toekomst. De kiem is misschien wel gelegd in groep 8 bij die slechte Ellemeet.
Nee, daar kan geen filmscenario tegenop.
Moeder-zoonmoment
Wattenschijfjes, koffiecups en een ledlamp voor de badkamer. Geen indrukwekkende lijst maar net genoeg om een fietstochtje naar de supermarkt te maken en een frisse neus te halen. Op dat moment gaat m’n telefoon. 'Hai mam, heb je nog wat nodig bij AH?" Nou eigenlijk had manlief twee dagen geleden net alle kasten gevuld met boodschappen en ikzelf had nog groente en fruit gekocht maar opgewekt zeg ik 'Ja, gezellig, ik sta op het punt om weg te gaan.' Dit enthousiasme van zoonlief moeten we vooral niet temperen. Als inwonende, studerende zoon is dit zijn bijdrage aan onze gezamenlijke huishouding. Elke maand een tas vol boodschappen die hij helemaal zelf mag uitzoeken. Vijf minuten later parkeer ik mijn fiets naast de zijne bij de grootgrutter. Ik koester dit moeder-zoonmoment want die zijn schaars.
Ik rijd de kar en hij gooit er van alles in. Pesto, chocoladecrusli, knapperig speltbrood, schuddebuikjes (speculaasbrokjes) voor op brood, brie, kipkerrysalade, volle griekse yoghurt … Oei! Artikel 1 van mijn eigen grondwet gaat hier aan gruzelementen: haal niet in huis wat je niet kan weerstaan. Kortom: alle lekkere dingen. Ik gooi er een zak appels bij en twee pakken koffiecups en een fles wasmiddel is ook handig. Zoon loopt alle gangpaden door, een gewoonte die hij van z'n vader heeft overgenomen en waardoor je ook alles ziet en op ideeën gebracht wordt. De stapel boodschappen groeit en de kar duwt steeds zwaarder. Even waan ik me bij Ikea waar je naartoe gaat voor een vreselijk handige appelboor en even later bij de kassa staat met een wagen vol gezellige spullen die je absoluut niet nodig hebt maar het leven wel een stuk leuker maken en je portemonnaie een veelvoud lichter.
Zo passeer ik een grote mand met Verkade-koekjes die in de aanbieding zijn. Nu koop ik al jaren geen koekjes meer voor mezelf wat ik best een prestatie vind, maar nu opeens wil ik knappertjes van Verkade. Vroeger als kind kreeg ik altijd een knappertje van een oude buurvrouw aan de Rotterdamse Schiebroeksesingel als ik langs liep en zwaaide. Dan wenkte ze me haar oude huis in met perzische tapijten en slofte ze naar haar krakende inbouwkast. De knappertjes zaten in een ouderwetse, glazen stolpfles en haar hand beefde een beetje als ze mij het brosse koekje aanreikte met een warme glimlach om haar gerimpelde mond. Thuis hadden wij niet van die koekjes. Mijn vingers glijden over de verpakkingen. De kokos- en kaneelvariant kan ik niet weerstaan en ook die verdwijnen in de kar. De berg groeit. Zoonlief wandelt nog even naar de drankafdeling. Voor zijn werk heeft hij een cursus gevolgd om verschillende varianten gin-tonics te bereiden. Hij laat me alle tonics in het schap zien en ik verbaas me over de variatie. Hij vertelt welke de beste en de puurste is en gooit vervolgens wat flesjes in de kar. Dan gaat hij op zoek naar rode peperkorrels en verse munt om de mix af te stijlen.
Bij de kassa vul ik de vier meegebrachte boodschappentassen. Vier vond ik nog een beetje overdreven voor een ritje supermarkt waarbij je eigenlijk niks nodig hebt. Maar de tassen zijn allemaal tot de nok gevuld. Zakken chips, oh wat lekker, leg ik bovenop de uitpuilende bult om niet te breken. Het kassameisje, een vriendin van scouting praat over koetjes en kalfjes met mijn zoon en noemt glimlachend het eindbedrag. Alsof je een emmer leeggooit maar zoonlief trekt zonder blikken of blozen zijn pas. Hij knipoogt naar mij en zegt 'dat is dan gelijk voor twee maanden'.
We fietsen naar huis en zijn vervolgens een uur bezig om alles weer op z'n plek te krijgen. Zoon brengt de spullen voor de diepvries naar zolder, zeep en wattenschijfjes naar de badkamer, alle kastladen en potten zijn gevuld en de ijskast puilt nu ook helemaal uit. Bij de thee neem ik zo'n lekker Verkade kokoskoekje. En daarna nog eentje en nog twee. Wat zijn brosse koekjes toch lekker maar hierna koop ik ze nooit meer. Die crusli weet ik de dagen erna ook feilloos te vinden. In de ochtend ontbijten met schuddebuikjes van Bolletje op een geroosterd broodje is ook een feest. Tijdens de avond van de verkiezingsuitslagen trakteert zoon ons op een feestelijke zelfgemaakte gin-tonic met takjes munt. Verbluffend lekker met die peperkorrels. De chips gaan open en we knabbelen met twee vriendinnen van zoon alles weg terwijl Groenlinks en D66 stijgen in de peilingen.
Binnenkort ben ik jarig en geef een feestje. Begin dit jaar had ik een lijstje met getallen gemaakt. Kilo's die per week iets moesten zakken zodat ik weer hetzelfde gewicht zou hebben als verleden jaar omstreeks deze tijd. Een cadeau aan mezelf. Op papier zag het er heel aannemelijk uit. Niks moeilijks aan. De eerste week ging het moeiteloos, de tweede week klopte het getal ook nog. 'Een fluitje van een cent' denk je en wordt overmoedig. Een hand noten of een stuk chocola, een taartje met een vriendin in het café. Opeens blijven de getallen hangen en kruipen langzaam weer omhoog. De klad komt erin. Inmiddels zijn de cruslibrokken, de kaneelkoekjes en de chips rechtstreeks mijn zadeltassen ingedaald. Dat moeder-zoonmoment heeft een keerzijde. Net als die gezellige familiefeestje met lekkere hapjes. Smullen met een staartje. Dit weekend gaan we naar een lieve vriendin die heel goed kan koken: zelfgemaakte friet van biologische aardappels, lekkere mayo en stoofvlees. Vooraf gezellig borrelen met volvette kaasjes, pesto en olijfolie met knapperig stokbrood. Dan heb ik het nog niet over de sublieme nagerechten waarmee zij zo'n diner afsluit. Normaal gesproken kan ik best goed nee zeggen, maar tegen lekker eten....dat blijft een dingetje. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik alcohol heel goed kan laten staan. Mijn streefgewicht heb ik niet gehaald. Het goede nieuws is dat ik mijn begingewicht heb gehandhaafd. Volgende week ben ik jarig. Er zijn lekkere hapjes van volvette zalm tot notenbrood en paaseitjes. Lang zal ze leven ….. en weg met de weegschaal. Voor even.
Blindengeleidehond in opleiding
Sinds eind juli heeft ons gezin een puppy van het KNGF. Wij zijn nu een puppypleeggezin zoals dat heet. Onze viervoeter heet Thefka en is een blindengeleidehond in opleiding. We hebben haar een jaar in huis om op te voeden en te socialiseren. Dan gaat ze verder in training in de kennel van het KNGF. Ze is nu drie maanden bij ons en we zijn aan elkaar gewend, op elkaar gesteld en soms zelfs...verliefd. Wil je Thefka volgen? Dat kan met een like. Ze heeft een eigen blog op Facebook Van puppy naar coach
Thefka wordt waaks. Ze blaft elke keer als de bel gaat of als er iets zwaars in het halletje op de mat ploft. Ze blaft tegen iets onverwachts op straat. Ook zoekt ze opeens stoelen en banken uit die er lekker zacht uitzien. In een onbewaakt ogenblik vleit ze zich neer als een koningin op haar troon. Op haar lange voorpoten torent ze opeens boven de bank uit. Het is nu een eitje voor haar om erop te stappen. Een maand geleden deed ze dat nog niet. Zo verandert er elke keer weer iets. Pubergedrag?
Ze is nu vijf maanden oud en het is niet de bedoeling dat ze blaft als de bel gaat, zegt de coach. We moeten beltraining gaan doen. Als zoonlief de volgende dag uit school komt, stuurt hij een appje en laat weten over vijf minuten drie keer belletje te trekken. Wij blijven vervolgens als standbeelden in de stoelen zitten, kijken naar het plafond en vragen suikerzoet aan elkaar: 'wil je nog een kopje thee?' We schenken een tweede kopje in en keuvelen wat maar staan niet op voor de bel om de deur te openen. We negeren het geluid tot drie keer toe. Thefka blaft en kijkt verbaasd om zich heen: waarom gebeurt er niks? En zo houden we haar de komende weken steeds voor de gek totdat ze het opgeeft en het belgeluid negeert. Maar zover zijn we nog niet.
Soms mag ze mee op stap als we een paar dagen weggaan. Logeren in een andere omgeving pakt ze heel goed op. Voor de tweede keer gaat Thefka uit logeren. De eerste keer was in het bos met Wick toen ze ging kamperen. Ze sliep toen in het kleine badkamertje van de caravan in het pikkedonker en sliep zelfs uit. Wick moest haar elke ochtend wakker maken. Nu gaan we naar een Nivonhuis in Wijk aan Zee waar we huiswacht zijn. Een plek waar ze veel andere mensen ontmoet en een nieuwe slaapplek krijgt. De bench en de mand gaan mee zodat ze haar eigen vertrouwde geur en plek heeft. De rituelen doen we hetzelfde zoals het geven van eten in de kong in de bench. Het is altijd een feest om de brokjes er zo snel mogelijk uit te vissen. Na zo'n strooptocht op eten, heeft ze wel weer zin om een uurtje te slapen in de bench. Ze mag mee koffiedrinken bij Timboektoe, de leukste strandtent aan de Noordpier met lekkere funkmuziek. Op een kleedje ligt ze aan mijn voeten. Af en toe een brokje erin en je hebt geen kind aan haar. Als we in de avond uit eten gaan, blaft ze wel een paar keer in het restaurant als er andere stellen met honden binnenkomen. Het is een plek aan zee dus geliefd bij hondenbezitters. Maar ook dat geblaf is met een botje te bezweren. De nachten gaan goed en zelfs de overschakeling naar de wintertijd pikt ze prima op. Wick maakt haar elke ochtend vroeg wakker voordat ze gaat blaffen in de bench. Ja, ja ook wij worden steeds slimmer dankzij de tips van het KNGF.
In die prachtige omgeving van zon, zee en duinen zie ik opeens de kwaliteiten van Thefka als model. De stralend blauwe lucht en het herfstig gekleurde landschap vormen een prachtige achtergrond voor haar zwarte, glanzende vacht. Die vacht krult steeds meer op haar rug en is in combinatie met die observerende blik en geloken oogopslag met een goudbruine schittering een plaatje voor een fotograaf. Opeens zie ik ook haar voorpoten met nieuwe ogen. Wat zijn ze lang en rank. Daarin openbaart zich haar gemengde afkomst. Moeder Usha is een mix van herder, golden retriever en labrador. Ook zij heeft hele lange, slanke voorbenen. Ja, nu weet ik het: in een vorig leven is Thefka gewoon fotomodel geweest. Ik krijg geen genoeg van plaatjes schieten en maak hele diashows voor Facebook en de familiepagina. Hoe trots kun je zijn op je hond. Verliefd een beetje. Wie had dat gedacht? Nou ja, kenners weten het wel; zwijmelen met je viervoeter. Het komt vaker voor.
Afscheid van Vlier
Waar Vlier normaal de dierenarts venijnig aanvalt en zijn polsen openkrabt was nu al het leven uit haar weggevloeid en ze laat zich van alle kanten bekloppen, bevoelen en bekijken. Een slecht teken vind ik zelf. Er wordt nog een escape geopperd om te starten met sondevoeding. De poes heeft nu een week niet gegeten en is er mede daardoor wellicht zo belabberd aan toe. Toch meende ik al iets van verstijving te zien toen ik die middag thuiskwam. De dierenarts steekt haar deskundigenverhaal af, het zou een tumor kunnen zijn waardoor de ademhaling moeilijk gaat, een foto zou kunnen, wat bijvoeden, een nachtje opnemen. Langzaam voel ik mijn maag ineen krimpen. Voor mij voelt verdere behandeling helemaal niet goed. Op dat moment trekken er wat stuipen door Vliertje heen en haar voorpoten steken verstijfd de ruimte in. De dierenarts onderbreekt haar verhaal en schrikt van dit tafereel. ‘Nee, nu ik dit zo zie...lijkt ze toch wel ver heen.’ Omdat de meningen verdeeld zijn, laat ze ons even alleen om tot een weloverwogen besluit te komen.
Even later zitten we gebogen over Vliertje heen in een andere ruimte waar de gordijnen dicht kunnen. Ze ligt zwaar op schoot bij onze jongste zoon ook al weegt ze nog maar 2,8 kilo. We hebben gezamelijk besloten dat ze kan gaan. Ze krijgt haar verdovingsprikje waar ze nauwelijks op reageert en zinkt langzaam weg. De zoons bevoelen om de beurt haar hartje. Na enkele minuten komt er een kuchje uit, een fladderende beweging en dan gaat het buikje voor het laatst op en neer. De echte injectie om haar te verlossen uit haar lijden is niet eens meer nodig. Haar hartje is al zo verzwakt dat ze door het slaapmiddel al de geest geeft. Eindelijk verlost van pijn en ongemak.
De volgende dag op 21 juni, de langste dag van de zomer lopen we gezamenlijk naar ons tuinhuisje. De poes in haar mandje met bloemen over haar vacht schommelt achter ons aan in de fietskar. Zo lopen we gevieren door de wijk van huis naar buitenplaats. De schop gaat mee en de jongens graven haar kuil. De merels geven hun eigen afscheidsconcert en het weelderige groen van een tuin in bloei omhult ons aan alle kanten. De jongens sluiten het graf af met een zware steen die we ooit van een Franse vakantie meegenomen hebben. We plukken de mooiste bloemen in alle kleuren en dekken het grafje af. We omarmen elkaar en zeggen vaarwel tegen poes.
Het is een mooi afscheid geweest en een mooi leven van 14 lange jaren samen. Toch is het jammer dat Vlier onze nieuwe pup en blindengeleidehond nooit zal ontmoeten. Wat had het leuk kunnen zijn zo’n jong, nieuw speels hondje samen met een oude, bedaarde poes. Het is anders gelopen. Vlier heeft de weg vrijgemaakt voor het nieuwe hondje (dat binnenkort bij ons komt wonen) en aan wie we nu alle aandacht kunnen geven.
Dag Vlier, welkom nieuw leven. Tot die tijd zal het stil zijn in huis.
Wil jij een Killerbody?
Laat ik een voorspelling doen. Als je ‘ja’ zegt op deze vraag, ben je jonger dan veertig jaar. Als je ‘nee’ zegt, ben je waarschijnlijk veertigplus. Zelf ben ik ruim veertigplus en ik merkte weerstand tegen deze term. Het klinkt mij veel te strak, te hard, te streberig en te lichaamsgericht.
Wie predikt de Killerbody?
Begin 2016 bestormde ze de hitlijsten. Niet alleen met haar boek Killerbody, ook met haar muziek. Fajah Lourens (1982) is een knappe, slanke vrouw met Antilliaanse roots en ja, ze heeft een superstrak lijf. Ze traint daar ook heftig voor. Een hele business omringt haar met websites, producten, voedingsprogramma’s en fitnessschema’s. Het is best informatief om te kijken op haar url mykillerbodymotivation en inspiratie op te doen. Maar al gauw gaan de termen bulken, cutten, vetvrije massa, voedingsschema’s me tegen staan. Het is niet mijn cup of tea. Dat zal ongetwijfeld met de leeftijd te maken, ik ben 22 jaar ouder. Maar ook met mijn autonome inslag. Ik doe het graag zelf. Als er dan ook nog over een ‘killerbody’ wordt gesproken, haak ik af.
Willen veertigplussers dan als zoutzakken door het leven? Vinden ze uiterlijk niet belangrijk? Bijna iedereen vindt het leuk om er goed uit te zien, zeker vrouwen. Als het lichaam daar een handje bij helpen kan, graag. Maar ik prefereer een ‘soft’ body en een zachte manier om vitaliteit en gewichtsverlies te bereiken. Als ik naar mezelf kijk; ik ben de sportschool op mijn 49e binnengewandeld (wilde strak in mijn jurkje zitten toen ik Sarah zag - is niet gelukt) en heb deze met 52 jaar weer vaarwel gezegd. Dat had verschillende redenen maar de voornaamste was wel die hele entourage van een (boks)school vol apparaten en zwetende lijven. Maar wat dan wel? Want bewegen is noodzakelijk en zitten is dodelijk zoals onlangs in de krant stond.
Sindsdien heb ik een mini-sportschooltje in huis gehaald in de vorm van een Kettlebell. Je kunt hier alle spiergroepen mee trainen en internet geeft voldoende tips met instructiefilmpjes. Ik gebruik hem overigens niet elke dag. Wel probeer ik dagelijks een uur (of langer) te fietsen of te wandelen. Activiteiten die prima passen in mijn eigen softe programma. Hardlopen is ook een optie als je dat nog kunt en wilt. Voor oudere mensen wordt het vaak te belastend voor de knieën. Ik ben helaas gestopt met skeeleren, hardlopen en skiën. Dan gaat het om alternatieven zoeken die binnen je mogelijkheden liggen. 'Zwemmen' hoor ik ook steeds meer om me heen. Thuis en op het werk is de computer vaak de boosdoener. Uren zitten, werken en een beetje Facebook tussendoor en de tijd glad vergeten - gun jezelf elk uur een korte pauze. Staand werken achter de desktop is in sommige kantoortuinen ook al een trend. Verder kun je de gebruikelijke, truttige dingen doen; traplopen, tuinieren, stoepje vegen, de was buiten ophangen, klussen, lichaamsoefeningen en yoga is ook een prima manier om je spieren te trainen. Je gaat echt zweten van vijf keer de Zonnegroet en je hartslag gaat omhoog maar je mag daarna ook heerlijk ontspannen in de ‘lijkhouding’.
Het lichaam verzorgen betekent voor mij het lichaam verwennen met gezonde producten waar het energie van krijgt. Groente, noten, granen en fruit en zo min mogelijk bewerkte producten. Daar is ook alweer een term voor ‘clean eating’. Interessant om uit te spitten, maar ook weer van het strenge geloof. Gezond eten begint met wat je in je karretje legt bij de supermarkt. Verder voldoende slaap en zo weinig mogelijk stress. Je hoop stellen op een dieet, een sportschool of een trainingsschema kan best werken voor een tijdje maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen en een gezonde leefstijl je eigen maken. De basis daarvoor is zelfkennis, je eigen valkuilen kennen en vrienden met jezelf zijn; met je lichaam. Je lichaam is je instrument waardoor je je door het leven kunt bewegen. Daar hoort verzorgen bij, koesteren en dankbaarheid dat het lichaam je draagt. Een zachte, liefdevolle benadering is ook niet te streng zijn en relativeren. Ik geniet heel erg van af en toe een dadelwalnotentaartje op een terrasje met een vriendin. Liefdevol en met respect je lichaam benaderen gaat verder dan alleen pronken met je killerbody of je bulk spieren.
Stadsmeisje volgt bosman
Bomen omhelzen
Zelf ben ik meer een stadsmeisje en niet opgegroeid met natuur. Ik heb moeten leren om verbinding te maken met de natuur en me laten ontroeren. Vaak ben ik er nog te ongeduldig voor. Mijn man is daarin behulpzaam en van hem kan ik veel leren. Hij trekt zich regelmatig terug in het bos om op te laden en gaat dan primitief kamperen en een vuurtje stoken. Hij kent veel namen van plantjes, weet welke planten eetbaar zijn en praat ook gerust met bomen. Soms spreidt hij zijn armen en voelt met zijn handen de energie van een oude eik. Dan wordt hij er naartoe getrokken. Ik kijk dan altijd even besmuikt om me heen of er niet teveel mensen in de buurt lopen. Schaamte. Valse schaamte kun je beter zeggen. De laatste keer dat wij een herfstwandeling in de Vuursche bossen maakten, waren we zo druk aan de babbel dat we de bomen nauwelijks zagen. Het was groen decor geworden. Tot er een ontmoeting plaatsvond. Wick liep zomaar opeens met uitgestrekte handen op een grote beukenboom toe. "Hij roept me" en langzaam raakten zijn vingertoppen de bast van de boom. Wat bleek? Precies op die twee plaatsen waar zijn vingertoppen de boom raakten, zaten twee nietjes in de bast. Waarschijnlijk achtergebleven van een kinderspeurtocht. Toeval? Het raakte mij zeer. Behoedzaam pulkte hij de nietjes uit de taaie boomhuid en in stilte wandelden we verder.
De natuur spiegelt
Filosoof en ecoloog Mathijs Schouten werkt bij Staatsbosbeheer en is meditatieleraar. Hij zegt dat je moet leren om in de natuur te zijn. Het gaat niet vanzelf. Voor de meesten van ons is de natuur een soort groen decor waarin we joggen, paardrijden, een druk gesprek voeren of snel doorheen fietsen om van A naar B te komen. Schouten: "Het werkelijk verbinden met de natuur betekent dat je op een bepaalde manier moet waarnemen, in contact treden, open staan. Dat betekent vaak: je zintuigen aanspreken. Luisteren, kijken, maar ook ruiken en aanraken. Wanneer dat werkelijk gebeurt, is er een ontmoeting met iets dat geen verlengstuk van jezelf is." Die wezenlijke ontmoetingen kunnen iets bij je beroeren, je raken of je gevoel van verwondering aanraken. Je raakt verwonderd door iets dat anders is dan jijzelf. Even vergeet je tijd, plaats en ruimte. Ook de oordelen gaan even naar het nulpunt of zoals Schouten zegt: "Je komt in een wereld die niet oordeelt. Als je in een menselijke omgeving bent, sta je continu bloot aan oordelen; hoe je gekleed bent, hoe je articuleert, hoe je beweegt, noem maar op. Al die dingen spelen acuut een rol in sociale interacties. Natuur heeft helemaal geen oordeel. Dat is heel bevrijdend." Maar niet voor iedereen en niet direct. Er is een categorie mensen die de natuur helemaal niet in wil omdat de natuur jezelf spiegelt. Al je zorgen, je beperkingen, je fixatie op de klok of je fixatie op eten kunnen zomaar naar boven komen tijdens een ontspannende boswandeling. Het is net als mediteren en diep in de stilte gaan. Eerst is er helemaal geen stilte en alleen maar gedoe. "Een binnenwereld die draait, denkt, oordeelt en voelt." Pas als je vaker mediteert en vaker de bossen intrekt, kunnen momenten van verwondering en stilte groeien. Dan kan de natuur je in verbinding brengen met datgene dat groter is dan jijzelf en je uittillen boven het leven van alledag.
Bron: Interview met Matthijs Schouten in Puur Natuur (Winter 2015)
Abonneren op:
Posts (Atom)