Goedbedoelde adviezen? Daar zit een rouwende niet op te wachten. 'Na regen komt zonneschijn' of 'ga eens een tantracursus doen' of nog erger, doe eens gek en 'ga naar bed met je rouwtherapeut.' Weg ermee.
All inclusive
Kortom; gelachen werd er genoeg. Interessanter vond ik de momenten waar Mylou met de billen bloot ging. De intieme verhalen waarin ze vertelt waar ze spijt van heeft. Spijt dat Bert niet thuis heeft gelegen ('Dat vond m'n dochter eng') spijt dat ze hem zelf niet gewassen heeft ('ik durfde het niet'). Het zijn kleine pareltjes die raken maar waar zo weer overheen gepraat wordt. Was het nog te kwetsbaar? Ja, dat miste ik; de stilte, de verdieping. De momenten van inkeer, tijd om de herkenning te laten binnenkomen. Misschien is het een brug te ver voor een theatervoorstelling. De hele show was best vlug en daardoor ook vluchtig. Daarentegen is Mylou ontwapenend eerlijk als ze terugblikt op haar relatie met Bert. 'Hoe kwam het dat ik steeds meer bitter werd in die relatie?' Bert blijkt een dominante, niet al te makkelijke man. Als hij naar Turkije wilde met een 'all inclusieve', dan gebeurde dat. Ook al schreeuwde alles in Mylou: NEEEE. Toch zaten ze een week later bij dat zwembad aan de Turkse kust. Nee roepen en ja doen. Veel vrouwen schikken zich in dat lot en zo houdt ze ons een spiegel voor om voor jezelf op te komen in een relatie. Voordat het te laat is. In een interview met de Volkskrant noemt ze het wrang dat zij pas tot bloei gekomen is na Bert's dood.
Het wordt ook duidelijk dat rouw niet afgelopen is na een jaar. Ok, alle feestdagen heb je gehad. Maar dan begint het doorleven opnieuw met kleine variaties. Zoals de kinderen die met Sint Maarten aan de deur komen en een jaar later heel lief zeggen; 'we hebben extra mooi voor je gezongen omdat je man dood is'. Troost is soms dodelijk. Troost als kurk om het verdriet te laten stoppen. De sussende troost. Laat een rouwende tranen met tuiten huilen net zolang hij of zij daar behoefte aan heeft.
Dans van het leven
Het was bevrijdend om met elkaar te lachen om de dood en alles wat erbij komt kijken. Rouw en Revue kunnen prima samen, zo blijkt. Het mooiste moment van de avond wat mij het meest raakte, was het slot. Mooi omdat het me ontroerde en ik de tranen voelde prikken. Mylou heeft een mooie dansjurk aan en danst nog een keer met de man op het podium. 'Bert kon niet dansen'. Ze zwieren samen over de planken, de witte jurk wappert, waait en volgt de vloeiende dansbewegingen. Als Pieter haar loslaat, danst Mylou verder op de muziek uit de oude doos. Ze danst, is blij, reikt uit en zwiert. Ze is met zichzelf, in zichzelf. De symboliek hiervan vond ik prachtig. Dit is niet anders dan haar dans van het leven. Een dans die iedereen alleen moet maken. De lichten doven heel langzaam maar de dans gaat door en door en door.
___________
Rouw Revue met Mylou Frencken en Pieter Tiddens, nog te zien t/m 10 februari 2015 in diverse kleine theaters.
Workshop rouw en verlies, zaterdag 29 november met Els Vegter en Beate Matznetter in atelier Concordia, Utrecht.
