@slijterijmeisje

Vandaag bestel ik de Meisjesdoos van @slijterijmeisje. Haar boek heb ik uit. Echt inspirerende handvaten voor het gebruik van social media. Ze schrijft erg aanstekelijk en heeft veel creatieve ideeën. Er komt iets op haar pad en ze handelt ernaar. Zo ging het ook met het succesvolle concept van een kleurrijke doos vol bijzondere wijn en versierd met kunst. Slijterijmeisje: ‘De Meisjesdoos was onze werktitel. Op een middag kreeg ik een ingeving en ik was perplex dat het domein meisjesdoos.nl nog vrij was.

 ‘Bram, meisjesdoos.nl is nog vrij!’ riep ik, gierend van het lachen.

‘Gelijk registreren’ riep hij terug.

‘Nee joh, dat kan ik toch niet maken? Dat is hartstikke dubbelzinnig!’

‘Juist Daarom!’

En zo geschiedde. De Meisjesdoos werd de vrolijke doos van het Meisje van de Slijterij. Niet elke fles mag in deze speciale doos, daarvoor moet je als fles wel aan een aantal voorwaarden voldoen.’

Ik ben in blijde verwachting van deze bijzondere doos met speciale flessen wijn erin. Voor de gelegenheid heb ik een doosje alcoholvrij besteld. Tot ergernis van Beer. ‘Wat heb je nou gedaan? Vijftig euro voor wat flessen limonade? Wijn is juist wijn omdat er alcohol in zit!’ Ik begrijp zijn kwaadheid maar dit doosje is nou eens helemaal voor mezelf. Het heet niet voor niks de Meisjesdoos. Ik wil niet altijd alcohol en ook niet altijd cafeïne trouwens.

Paintball

Justus komt thuis van een feestje. Hij is wezen paintballen en superenthousiast. ‘Mam mag ik dat ook met m’n feestje?’ Toen hij twaalf jaar werd zijn we met een groep kinderen wezen lasergamen. Een prijzig verjaardagspartijtje maar als afsluiting van de basisschool een leuke happening. Dit is nog een tikkeltje duurder maar lijkt mij van hetzelfde laken een pak. ‘Nee mam, dit is veel gaver. Je voelt het echt.’ Ik kijk hem niet begrijpend aan terwijl hij zijn mouw opstroopt. ‘Kijk, hier ben ik geraakt’. Ik zie een rode schroeivlek op zijn bovenarm en vraag of het zeer doet. ‘Nee, valt wel mee, dat is juist cool. Je voelt zo echt dat je beschoten wordt. Ik heb zelf iemand neergeschoten en toen kwam het kogeltje op zijn hand. Hij had echt een wondje.’ Ik begrijp even niet wat er cool aan is om je lijf te verwonden maar aan zijn stralende ogen te zien, moet het een geweldige ervaring zijn geweest. Ik weet niet of ik hier blij mee moet zijn. Zijn dit nu de ‘real life’ ervaringen van de jeugd? Hij benadrukt nog eens dat lasergamen eigenlijk flauw is omdat je alleen pieuw pieuw hoort en daarna ben je af. Hier koop je echte kogels en laadt een geweer. Nou ja, kogels, het zijn bolletjes die met boter ingesmeerd zijn. Dat verzacht de boel nog een beetje. Als je schiet hoor je wel echt zo’n ratelend geluid krrrtderktrdtket . Een slimme spelstrategie is aanbevolen want als de kogels op zijn, ben je uitgespeeld. Ter bescherming krijgen de jongens wel een helm met veiligheidsbril en een pak aan. Toch kunnen die kleine kogeltjes door kieren in contact komen met de huid. Justus heeft er geen enkele moeite mee en lijkt zelfs tros op zijn verwondingen. De volgende ochtend in de badkamer vraag ik het nog een keer: ‘Heb je er last van?’ Glunderend: ‘Nee joh, helemaal niet.’

Antonie Kamerling

Het nieuws slaat in als een bom. Acteur Antonie Kamerling (44) is overleden. Ik ben thuis vanwege de schilders en zet koffie voor ze. Om het beeld van de gelukkige huisvrouw compleet te maken kijk ik met mijn drie kopjes cappuccino even naar Koffietijd van RTL4. Plotseling wordt de uitzending onderbroken en vertellen presentatrices Loretta Schrijver en Quinty Trustfull met verstikte stem dat Antonie Kamerling is overleden. Hij is jarenlang acteur geweest in de soap Goede Tijden Slechte Tijden, een programma van RTL4. Ze breken de uitzending af en het beeld staat een half uur ingeschakeld op de witte villa van waaruit de uitzending plaats vindt. Ik schakel gauw naar Twitter waar het nieuws bij de Trending Topics hoort. #RIPAntonie stroomt vol met condoleances. In de zijlijn van blogs en nieuwssites zie je direct advertenties opduiken van Bol.com met reclame voor de cd en dvd van Antonie Kamerling. De één zijn dood is de ander zijn brood. Beetje bij beetje sijpelt meer nieuws door. Het blijkt geen gewoon overlijden te zijn maar een zelfmoord. Antonie leed al jaren aan depressies en pleegde soms roofbouw op zijn lichaam door keihard te werken. In een interview met Mind Magazine zegt hij begin dit jaar: ‘Ik heb een paar keer een grote dip gehad. Depressief wil ik niet zeggen, eerder een diep dal.’ De reden voor zijn grote dip, was zijn zware rol in de musical Sunset Boulevard. ‘Hel op aarde, zo voelde het de laatste drie maanden. Ik had sinds augustus consequent zes dagen per week gewerkt, met al mijn inzet. Ik had de hoofdrol in de musical Sunset en ik was daarin onervaren. Ik was geen vader, geen partner en voor mezelf was ik er ook niet meer.’ Op zijn Twitteraccount is tussen de regels door ook te lezen dat Antonie leed aan sombere buien. Zo twittert hij op donderdag 2 september naar aanleiding van zeven afgewezen castings dat jaar: ‘Nou, ik wil eigenlijk stiekem tot december niet werken, hier in huis orde op zaken stellen en een beetje chillen. dus. Zodoende’. En: ‘Jazeker: ik wil heel graag maar niet nu. Ik probeer tot december even niets te doen...groeten.’

Albert Verlinde, zijn zwager bevestigt zijn zelfmoord. Gister heeft hij het besloten en vannacht heeft hij zijn daad uitgevoerd. Ik denk gelijk: waren zijn kinderen thuis? Lagen die gewoon boven te slapen? Wat moet je dan diep zitten om tot zo’n definitieve daad te komen. Ik vind het zo erg voor zijn kinderen Vlinder en Merlijn. Die kinderen zijn voor het leven getekend. Hun papa heeft ze in de steek gelaten. Iets anders kan ik er niet van maken. Blijkbaar waren zij niet de moeite waard om voor te blijven leven. Een slechtere start  van een jong kinderleven is nauwelijks denkbaar. Dit klinkt veroordelend. Ik respecteer zijn beslissing maar kan me er ook kwaad door voelen. Waarom heeft niemand die knappe vent met zijn blonde lokken kunnen helpen? Met inzicht, wijsheid of wat dan ook. Was de tragische film uit 1993 een voorbode? Antonie Kamerling speelde met Olivier Tuinier in 1993 de hoofdrol in de film ‘De kleine blonde dood’ van Jean van de Velde naar het gelijknamige boek van Boudewijn Büch. In de film verliest vader Valentijn (Antonie) zijn blonde zoon Mickey door zelf in te grijpen. Als Micky in coma ligt, besluit de vader hem uit zijn lijden te verlossen.

In het echte leven is het nu omgekeerd. De zoon verliest zijn blonde vader.

Machteloos.

BROOS

Na een kopje koffie rijd ik vandaag naar Deventer voor de opening van Broos. Zes vrouwelijke kunstenaars doen hier aan mee. Vijf schilders en een beeldhouwer. Hun werk is tentoongesteld in de Bergkerk, een gigantische kathedraal met een belabberde akoestiek zo blijkt later tijdens het openingswoord. Een grijze, oude  man in een zwart pak beklimt het spreekgestoelte en houdt een ellenlange lofprijzing op de dames kunstenaars. Hij leest zijn verhaal op van papier en ik kan er niets van verstaan. Een gemiste kans. Ik krijg de associatie met een dominee en laat alles over me heen galmen terwijl ik nip van een glaasje tomatensap en met mijn billen op een harde klapstoel zit. Als hij eindelijk is uitgesproken maak ik een rondwandeling langs de werken. Vooral het werk van Francien Krieg en Eline Peek is bewonderenswaardig. In bleke tinten tonen zij het ouder wordende lichaam in al zijn naaktheid, schoonheid en verval. De modellen van Francien lopen los rond (gekleed uiteraard) en geven graag een interview. Wonderlijk om deze naakt geschilderde vrouwen in het echt te zien. Kleding verhult de kwetsbaarheid merk ik. Hoe de kunstenaar de oranje sproetjes op benen schildert, de hangende platte borsten van een oudere vrouw,grove rimpels in slappe armen, blauwe aders op oude handen, de bolling van een buik, wangzakken in een doorleefd gezicht en rimpels op een voorhoofd; het is verbazingwekkend levensecht. Bij Eline Peek is het minder realistisch en gebeurt er meer in de verf. Vlekken en druipers zorgen voor spannende schilderkunst. De combinatie van deze zes kunstenaars is een gouden greep. De beelden van Lotta Blokker ondersteunen het geheel door de ontroerende, kwetsbare uitstraling van haar figuren. Bij de grote schilderijen van Dorien Plaat kun je een glimlach niet onderdrukken. Een piepklein muizensmoeltje onder een megagroot dekbed. Dat heeft iets grappigs. De ogen in haar werk kijken je doordringend aan. Verder is er werk te zien van Hester Schroor en Lita Cabellut. De laatste groeide op in de sloppenwijken wat je terug ziet in haar portretten van zwervers, prostituees en havenlozen. Nadat ik met twee kunstenaars heb gesproken rijd ik terug naar Utrecht.