Aan tafel schuift Beer een brief onder mijn neus. De uitslag van het bevolkingsonderzoek blijkt al een week lang in zijn brievenbakje te liggen. De hele familie gaat om me heen staan als ik de brief openscheur. Jelle vroeg gister nog in de badkamer: ‘Mam, heb je nu kanker?’ Toen wist ik het nog niet want ik had die brief nog niet gezien. Ik heb mijn leesbril niet op maar zie wel een hele lap tekst. Dat kan nooit goed zijn. ‘Geef mijn bril eens’ beveel ik. Zoonlief komt toegesneld, ik zet het ding op mijn neus en begin te lezen. ‘Blablabla …beoordeling van uw foto’s….geen afwijkingen gevonden.’ Yes! Dat is goed nieuws. Waar schrijven ze de brief dan mee vol? Dat je vooral geen gat in de lucht moet springen want dat het slechts een momentopname is. Als je iets vreemds ontdekt tussen nu en twee jaar, moet je zelf contact opnemen met de huisarts en er volgt een alarmerend rijtje:
-als u een knobbeltje in uw borst voelt
-als u een deukje of kuiltje in de huid van uw borst heeft
-als de huid van uw borst op een plek dikker is dan normaal
-als er bloed uit uw tepel komt
-als uw tepel verandert
-als uw borst anders aanvoelt
‘Gatver, bloed uit je tepel? Kan dat dan?’ vraagt Jelle verschrikt. Tja, ik moet er ook niet aan denken. Ik vouw de brief weer op en pak mijn spullen voor het atelier waar ik vandaag ga schilderen. Ik werk aan de Zandmotor wat eigenlijk ook de vorm van een borst heeft. Grappig. Zit ik toch weer bij huid. Ik breng zanderige tinten aan, grijs voor de omgeving en een beetje mosgroen voor het hart van de motor. Aan het einde van de dag ziet het schilderij er al aardig uit maar heeft duidelijk nog meer verflagen nodig. De olieverf moet echter eerst goed drogen anders ontstaan vlekken. Ik kleur ook het andere schilderij, een Waddenlandschap in met blauw en bruin. De eerste lagen doe ik met acryl. Daar overheen komen verschillende olieverflagen. Aan het einde van de week ga ik deze werken afmaken. Anders na de meivakantie. In de avond zoef ik nog even met de Volvo naar de sportschool voor een pittige Zumba-les. De Latijns-Amerikaanse muziek knalt door de zaal en het Colombiaanse meisje draait als een gek met haar heupen. Ze heeft een broek met slierten aan, een echte Zumba-broek, die wild heen en weer slingeren bij zoveel billengedraai. Echt, als je denkt dat je dansen kunt of je denkt je jong te voelen met vijftig, ga nooit naar Zumba. De confrontatie met zoveel ritmische, sensuele souplesse is bikkelhard. En die grote spiegels zijn helemaal killing. Toch heeft het jeugdig enthousiasme van het meisje de overhand en krijg ik alleen maar de slappe lach als ik de mambo-pasjes weer eens niet bij kan houden.
