Dat zegt Paul Wilson in de Happinez van een paar jaar geleden. Consumeren kun je breed opvatten: kleding kopen, shoppen, eten, terrasje pakken, televisie kijken, bak chips erbij, internetten, schaaltje chocolade ernaast, twitteren, facebooken en al die dingen die we allemaal heel veel en heel graag doen. Wilson zegt verder: "Als je in jezelf geluk vindt, ben je minder geneigd om dat geluk in uiterlijke consumptie te zoeken." Het is niet toevallig dat ik begin dit jaar gestopt ben met kleding shoppen. Ik wilde eens even een patroon doorbreken van kopen, kopen, kopen. Ook de aanschaf van schoenen en laarzen, waar ik een groot liefhebber van ben, is een jaar lang taboe. Op hetzelfde moment begon ik met lessen aan de School voor praktische filosofie. Ik had behoefte om de blik naar binnen te richten. In het voorjaar gingen we als gezin televisieloos leven. Ruimte scheppen voor iets anders. Een vuurtje in de tuin, een goed gesprek, een zwoele zomeravond, alleen kwam die zwoele avond helaas niet deze zomer. De prikkels verminderen, dat was ons doel. Wilson: "We geloven massaal dat opwinding en prikkels ons gelukkig maken. Dat is een grote vergissing. Juist de afwezigheid van prikkels geeft je de mogelijkheid om gevoelens van geluk te ervaren." En dan komt een stukje over zijn kindertijd, wat mij als moeder erg raakt. Hij vertelt: "Toen ik klein was, zaten de dagen vol gaten. Ik kwam uit school, zat op het trapje buiten, praatte met mijn hond, keek naar de wolken, dan ging ik met vriendjes spelen en als ik thuiskwam, keek ik een tijdje uit het raam...allemaal stukjes tijd waarin niets gebeurde. Tegenwoordig zijn die gaten er niet meer." Wat heb ik genoten deze zomer toen wij kampeerden in een bos waar geen elektriciteit was. Onze jongens taalden niet naar hun apparaten. Ze speelden zelfs verstoppertje met andere kinderen!
Maar wat gebeurde er toen ze weer thuis waren? Ze staan op met muziek en de iPod in de hand. Schakelen moeiteloos over naar msn, Hyves, Youtube op hun smartphone of laptop. Als er al lege tijd is, vragen ze: Mam, mag ik een filmpje kijken? Soms lijkt het alsof contact alleen nog maar mogelijk is met een apparaat ertussen. Zo hoorde ik het verhaal van een moeder die de vriendin van haar verliefde puberzoon op bezoek kreeg. Wekenlang hadden ze gechat en geskyped. Nu ze een weekend life bij elkaar waren, viel het gesprek helemaal dood. Brrr, echt contact met een levend wezen... Ik maak me daar wel eens zorgen over omdat al die prikkeling van apparaten ook invloed heeft op de ontwikkeling van jonge hersenen. Wilson: "Er is constant prikkeling. Maar daardoor krijgt het zenuwstelsel geen kans meer zich te herstellen, zich weer op te laden." Verwoed internetgebruiker Nicholas Carr vertelt in een Vrij Nederland-artikel dat hij steeds moeilijker een boek kon lezen. Hij miste gewoon de concentratie. Digitale detox of een internetsabbatical kan helpen om weer in balans te raken, te aarden, concentratie te herwinnen en een glimp van geluk te ervaren.
Maar hoe leg je dat uit aan twee puberzoons?
Daarom begin ik maar met mezelf te ont-prikkelen.
