Op TV

Vandaag is de grote dag! Ik ben op TV! Tja, waar je al niet blij van kunt worden. Twee uur interview is gereduceerd tot twee minuten film. Verleden week is er een journaliste van RTV-Utrecht langs geweest in mijn atelier. Ze wilde graag alles weten over het ontstaan van mijn schilderijen voor de serie ‘Bij ons in de maak’. Het was een aardige jonge vrouw met een grote camera, microfoon en opnameapparatuur. Ze deed alles zelf. Dat gebeurt bij tv- en nieuwsprogramma’s steeds meer: journalist en cameravrouw zijn dezelfde persoon zijn. De camjo heet dat. Makkelijk en goedkoop. Deze camjo verstond haar vak goed en begon gelijk honderduit te vragen. Onder de koffie met appeltaart vertelde ik haar over mijn inspiratiebronnen, het gebruik van dierenhuid en vacht en over de huid als landschap. De verwantschap tussen onderhuidse cellen en bloedvaten en grote riviermondingen met eilanden, die je met satellietfoto’s goed kunt zien, vind ik fascinerend. In mijn werk heeft dat geleid tot een serie Huidlandschappen en daarna een serie Rivierlandschappen. De eerste serie geeft een detailbeeld alsof je ingezoomd bent; de Rivier- en Aardelandschappen geven een beeld van grote hoogte. Ik krijg een microfoontje in mijn broek en nu kan het echte werk beginnen. We lopen langs verschillende schilderijen en ik vertel over hoe het werk tot stand is gekomen. Voor de serie is het ook belangrijk om te laten zien hoe je werkt. Dus ik trek mijn werkhemd aan, mijn plastic handschoenen en knip wat katoenen lappen uit een hemd. Ik maak een papje van lijnolie en gomterpetijn. Telkens als ik aan de volgende stap wil beginnen, roept ze: stop. Kun je dat nog een keer doen? De camera zoomt in en ik draai langzaam een dopje van de verf. Dan doop ik het doekje in de olie en vervolgens in de verf en begin het schilderij in te wassen. Ik vertel dat ik  wel eens elandenhuid en een heel bot gebruikt heb voor een schilderij – en het haar van manlief. Oh ja? Ja, hij heeft hele mooie pijpenkrullen die het goed doen op linnen.  Ze vraagt vooral door op de huid. Hoezo huid? Ik dacht van te voren: ik ga niet beginnen over mijn eigen moeilijke huid. Natuurlijk ligt daar wel een inspiratiebron en iets dat raakt. De journaliste kreeg het toch voor elkaar om helemaal op het einde van het interview, toen ze de drempel al over was, mij door te zagen en ja hoor, vertel ik toch mijn persoonlijke geschiedenis. Dit ben ik. Benieuwd wat jij ervan vindt!  klik hier voor het filmpje