Aan de vooravond van mijn verjaardag zat ik in IJsselstein. Zo'n plek onder de de rook van Utrecht waar ik nooit kom, maar wat eigenlijk een heel leuk stadje is. Een vestingstadje van het kneuterige soort. Ik moest in het stadsmuseum IJsselstein zijn en ook dat was van een kneuterig formaat, gerund door vrijwilligers. Het paste goed bij het thema van de avond: het nieuwe schuttersstuk. Ook al klinkt het heel erg 1700 en oubollig; toch prikkelde het persbericht mijn fantasie. De heren die erachter zitten, zijn zeker niet oubollig. Beeldend kunstenaars Wim van Sijl en Henk Wijnen schotelden hun publiek een performance voor waarin ze al hun subsidieaanvragen en toegekende gelden uit het verleden langs lieten komen. Een stevige beat eronder maakte het tot een swingend geheel. Vervolgens namen we een kijkje bij de tentoonstelling met werk van Wijnen en Van Sijl en wijlen Willem G.Wevers. Het vijfde schuttersstuk werd onthuld. Een scène in de oude graanmolen van IJsselstein. Toen kwam het hoogtepunt van de avond: het nieuwe Schuttersstuk. Het zesde inmiddels. Alle schuttersstukken maken deel uit van de serie Blije Werken. Ik was zo nieuwsgierig naar dit concept en nu was het zover. Alle aanwezigen, een handjevol publiek vooral van het mannelijk geslacht, werden uitgenodigd om plaats te nemen in de geënsceneerde opstelling. Videoschermen, spiegels, logo en videobeelden stonden al klaar. Nu de acteurs nog. Er was wel een voorwaarde aan verbonden: je moest betalen. Toen ik het bedrag hoorde, dreigde ik bijna af te haken totdat een goede fee (m/v) zich tot mij richtte en een mooi aanbod deed. Dat kon ik niet weigeren. Ik was toch ook niet voor niets helemaal naar IJsselstein gekomen. Bovendien was ik morgen jarig. Dit was een origineel verjaarscadeau voor mezelf: mijn eerste echte kunstwerk gemaakt door een ander. Weer eens wat anders dan een huidlandschap in olieverf. Alle deelnemers werden stuk voor stuk opgesteld in het nieuwe schuttersstuk getiteld BlingBamBoom. Geknield, achterstevoren, wijdbeens, zittend op een stoel en ik mocht samen met een figuur gehuld in zwarte NorthFace jas met capuchon, een spiegel ophouden. Geen sinecure want deze moest precies het schilderij aan de overkant spiegelen. Klik - klik - klik. Het zesde Schuttersstuk werd vereeuwigd totdat we kramp kregen en ons los konden maken van de setting. Ik ben onderdeel van een kunstwerk geworden en kan niet wachten totdat het eindproduct afgeleverd wordt. Of zou dat ook weer een happening worden? Volgens mij ben ik in een langlopend kunstproject beland. De kunstenaars willen namelijk het historische aantal van meer dan 150 schuttersstukken gaan overtreffen. In de loft van één van de kunstenaars praatten we na met een glas wijn en bekeken het materiaal alvast op de iMac. Mannen onder elkaar. Er werd zelfs gerookt. Rozig reed ik terug de nacht in, Utrecht tegemoet en mijn bed. En Beer. Ik had vreemde dromen van schutters met speren en vliegende beesten. Op de valreep van mijn vijftigste levensjaar een onuitwisbare ervaring.
Tentoonstelling en Het nieuwe Schuttersstuk is nog te zien t/m 8 mei, Walkade 2, 3401 DS IJsselstein.
