Sinds eind juli heeft ons gezin een puppy van het KNGF. Wij zijn nu een puppypleeggezin zoals dat heet. Onze viervoeter heet Thefka en is een blindengeleidehond in opleiding. We hebben haar een jaar in huis om op te voeden en te socialiseren. Dan gaat ze verder in training in de kennel van het KNGF. Ze is nu drie maanden bij ons en we zijn aan elkaar gewend, op elkaar gesteld en soms zelfs...verliefd. Wil je Thefka volgen? Dat kan met een like. Ze heeft een eigen blog op Facebook Van puppy naar coach
Thefka wordt waaks. Ze blaft elke keer als de bel gaat of als er iets zwaars in het halletje op de mat ploft. Ze blaft tegen iets onverwachts op straat. Ook zoekt ze opeens stoelen en banken uit die er lekker zacht uitzien. In een onbewaakt ogenblik vleit ze zich neer als een koningin op haar troon. Op haar lange voorpoten torent ze opeens boven de bank uit. Het is nu een eitje voor haar om erop te stappen. Een maand geleden deed ze dat nog niet. Zo verandert er elke keer weer iets. Pubergedrag?
Ze is nu vijf maanden oud en het is niet de bedoeling dat ze blaft als de bel gaat, zegt de coach. We moeten beltraining gaan doen. Als zoonlief de volgende dag uit school komt, stuurt hij een appje en laat weten over vijf minuten drie keer belletje te trekken. Wij blijven vervolgens als standbeelden in de stoelen zitten, kijken naar het plafond en vragen suikerzoet aan elkaar: 'wil je nog een kopje thee?' We schenken een tweede kopje in en keuvelen wat maar staan niet op voor de bel om de deur te openen. We negeren het geluid tot drie keer toe. Thefka blaft en kijkt verbaasd om zich heen: waarom gebeurt er niks? En zo houden we haar de komende weken steeds voor de gek totdat ze het opgeeft en het belgeluid negeert. Maar zover zijn we nog niet.
Soms mag ze mee op stap als we een paar dagen weggaan. Logeren in een andere omgeving pakt ze heel goed op. Voor de tweede keer gaat Thefka uit logeren. De eerste keer was in het bos met Wick toen ze ging kamperen. Ze sliep toen in het kleine badkamertje van de caravan in het pikkedonker en sliep zelfs uit. Wick moest haar elke ochtend wakker maken. Nu gaan we naar een Nivonhuis in Wijk aan Zee waar we huiswacht zijn. Een plek waar ze veel andere mensen ontmoet en een nieuwe slaapplek krijgt. De bench en de mand gaan mee zodat ze haar eigen vertrouwde geur en plek heeft. De rituelen doen we hetzelfde zoals het geven van eten in de kong in de bench. Het is altijd een feest om de brokjes er zo snel mogelijk uit te vissen. Na zo'n strooptocht op eten, heeft ze wel weer zin om een uurtje te slapen in de bench. Ze mag mee koffiedrinken bij Timboektoe, de leukste strandtent aan de Noordpier met lekkere funkmuziek. Op een kleedje ligt ze aan mijn voeten. Af en toe een brokje erin en je hebt geen kind aan haar. Als we in de avond uit eten gaan, blaft ze wel een paar keer in het restaurant als er andere stellen met honden binnenkomen. Het is een plek aan zee dus geliefd bij hondenbezitters. Maar ook dat geblaf is met een botje te bezweren. De nachten gaan goed en zelfs de overschakeling naar de wintertijd pikt ze prima op. Wick maakt haar elke ochtend vroeg wakker voordat ze gaat blaffen in de bench. Ja, ja ook wij worden steeds slimmer dankzij de tips van het KNGF.
In die prachtige omgeving van zon, zee en duinen zie ik opeens de kwaliteiten van Thefka als model. De stralend blauwe lucht en het herfstig gekleurde landschap vormen een prachtige achtergrond voor haar zwarte, glanzende vacht. Die vacht krult steeds meer op haar rug en is in combinatie met die observerende blik en geloken oogopslag met een goudbruine schittering een plaatje voor een fotograaf. Opeens zie ik ook haar voorpoten met nieuwe ogen. Wat zijn ze lang en rank. Daarin openbaart zich haar gemengde afkomst. Moeder Usha is een mix van herder, golden retriever en labrador. Ook zij heeft hele lange, slanke voorbenen. Ja, nu weet ik het: in een vorig leven is Thefka gewoon fotomodel geweest. Ik krijg geen genoeg van plaatjes schieten en maak hele diashows voor Facebook en de familiepagina. Hoe trots kun je zijn op je hond. Verliefd een beetje. Wie had dat gedacht? Nou ja, kenners weten het wel; zwijmelen met je viervoeter. Het komt vaker voor.