Vervolgens ga ik douchen en mezelf optutten voor de opening van vanmiddag. Ik trek mijn nieuwe paarse jurk aan, steek mijn haar op en maak met de krultang wat subtiele krullen in mijn loshangende lokken. Dan fietsen we door weer en wind naar het centrum. Weg krullen. Onderweg komen we zwarte pieten tegen. Vandaag is de intocht van Sinterklaas en er zijn veel mensen op de been in de binnenstad. De jongens gaan ook mee en hebben hun rugtas vol leesvoer en games zodat ze zich niet gaan vervelen. Ze mogen in de middag zelfstandig de stad in wat weer een nieuwe fase is in hun jonge puberleven. Voor Jelle is het de eerste keer dat hij zo met zijn oudere broer op stap gaat. Later hoor ik dat het een beetje tegenviel ‘hij wilde alleen maar kleren kijken bij image’. De oudste houdt van kleding maar Jelle maakt dat niet zoveel uit. Als het maar lekker zit. Daarin lijkt hij als twee druppels water op Beer. De galerie druppelt langzaam vol met bezoekers. Mijn werk hangt er prachtig bij. Ik zie de selectie nu voor het eerst. De galeriehouder heeft het smaakvol ingericht. De ruimte is toch ruimer dan ik dacht en we passen er prima in. Als Vijko Lukkien zijn openingswoord begint is de galerie goed gevuld. Hij verwijst naar de horizontale lijn in mijn werk. De lijn die het begin van een landschap suggereert. ‘Juist die lijn komt in het werk van Els op een intrigerende wijze tot leven. Die oorspronkelijke lijn blijkt plotseling veel meer te zijn. Deze lijn wordt als grensvlak tussen binnen en buiten, tussen verschillende werelden en sferen in detail onderzocht en vormgegeven. Deze studies worden door Els op doek gevangen. Een menselijke huid door een microscoop onderzocht. Soms van heel dichtbij, waargenomen door een loep, soms vanuit de ruimte, ver verwijderd van de aarde, terugkijkend naar de fantastische patronen en kleuren die de huid, de jas van onze moederaarde vorm geven. Dit alles vormgegeven door een volstrekt unieke combinatie van materialen en een onnavolgbaar gebruik van kleuren.’ Daar sta ik dan te blozen. Beer maakt foto’s en ik bedank Vijko voor zijn mooie woorden. We heffen het glas en borrelen verder. Mijn eigen familie en directe vrienden laten het afweten. Expositiemoe misschien. De bezoekers komen vooral uit de tweede en derde schil. Ze kijken met belangstelling naar het werk en ik vertel nog eens het verhaal achter de Zandmotor. Ook het beeld van Eufraat & Tigris dat op de uitnodiging staat, licht ik toe aan deze en gene. Zo is er een oudere neef die ik ontmoet heb op de begrafenis onlangs. Hij is onder de indruk van mijn landschappen en materiaalgebruik en koopt een kunstboek. Mijn nichtje met wie ik vroeger de vakanties doorbracht en die net haar vader verloren heeft, is er met haar man. Daar ben ik heel verrast door. Zoveel contact hebben we niet en dat ze dan de moeite doet om helemaal naar Utrecht te komen vind ik heel lief en attent. Ik ben ook verrast door de komst van een oude schoolvriend. Ik mag hem graag en met hem sluiten we de middag af bij Casa Mundo met tapas. Hij werkt bij de PKN (Protestantse Kerk Nederland) en kan begeesterd vertellen over kerk en geloof. Hij is een filosoof en denkt vrijzinnig. Zonder schaamte noemt hij zichzelf christen en vindt mij er ook eentje. Dat vind ik wel apart. Uit zijn mond klinkt het als een compliment. ‘Weet je wat de Dalai Lama zegt? Blijf alsjeblieft bij je eigen geloof. Kom niet naar Tibet. Word geen boeddhist. Transformeer binnen je eigen gemeenschap, daar waar je wortels liggen.‘ Hij zegt het tussen twee happen inktvisringen door en het geeft mij ook iets om op te kauwen.
