Mijn drang tot ordening en opruimen werkt soms tegen me. Vandaag ben ik in mijn atelier en ruim de tafel op bij het weggaan. Rapend in papieren en tijdschriften creëer ik een mooie stapel. De Ipad leg ik er bovenop zodat ik morgen gelijk de digitale krant kan lezen zonder het zware ding heen en weer te sjouwen naar huis. Ik negeer even de inbraak onlangs in mijn studio en blijf uitgaan van het goede in mensen. Vlak voor ik ga, check ik nog even mijn telefoon en kijk naar het weer. Vanmiddag lekker weertje om buiten te zijn. Vanavond wat regen voorspeld dus de kussens uit de tuinstoelen toch maar naar binnen nu. Er komt een mooie foto online van manlief bij een vuurtoren in Denemarken. Hij is een paar weken op zee aan het zeilen. Ik pak mijn sleutels, draai de deur op slot en fiets naar huis. Thuisgekomen gaat de tas open. Er zitten drie vakken in mijn handige camel bag waardoor ook hier orde heerst. Bovendien heb ik de tas nog even uitgemest in het atelier en ontdaan van oude papieren, reclamefolders en bonnetjes. Mensen denken dat ik alleen maar schilder in mijn atelier maar daar gebeuren ook een hele hoop andere dingen zoals plakken, knippen, kijken, vegen, opruimen, kijken, koffie zetten, denken, lezen, kijken, componeren, kijken, rommelen, zoeken, schuiven en kijken. En als ik eraan toekom, schilderen.
De tas trek ik open om mijn telefoon op de bar te leggen, de zonnebril op het aanrecht. Ik zie echter geen geel leren hoesje met smartphone. Ik doorzoek nogmaals alledrie de vakken maar ben gauw uitgekeken. Niets, nada. Ook achterin het vakje met het ritsje zit mijn 'lifeline naar de wereld' niet verstopt. Ik kan me niet voorstellen dat ik hem verloren ben. Dus geen paniek. Hij ligt waarschijnlijk op het geordende stapeltje op de werktafel in mijn atelier. Smartphone bij iPad, dat zal mijn onbewuste wel een logische combi hebben gevonden.
Wat nu? Ik ga niet terugfietsen want ik heb er net een prachtige, extra lange fietstocht op zitten langs de Vecht en via Tienhoven met een omweg door het Noorderpark. Nu heb ik trek, wil graag wat eten en dan lekker lui de zon in. Eenmaal in de stoel, knaagt er wel iets. We hebben ook geen vaste telefoonlijn meer. Net deze week zit manlief op zee en kan mij dus niet bereiken. Maar ik heb wel zijn beeltenis gezien dus hij leeft nog. Een vriendin heeft een luisterend oor nodig maar kan ik dus niet bereiken. Mijn schoonmoeder van 93 jaar was in het weekend nog 'life and kicking' maar moet ook niet plotseling iets raars krijgen. Mijn aandacht richt ik op het boek van Stine Jensen over guru's en misstanden in de spirituele yoga-wereld. Als ik thee ga halen, wil ik even op mijn telefoon kijken. Oh nee, dat kan niet. Geen gezeik, ik ga deze uitdaging gewoon aan. Wat is 24 uur zonder telefoon? Nou ja, ook twee betaalpasjes zitten erin. Dus ook geen boodschappen. Er spelen geen belangrijke zaken dus ik ga niet extra fietsen om dat ding op te halen en al helemaal niet met de auto. Ik weet dat ik de kussens binnen moet halen vanavond voor de regen. Lekker belangrijk. Dan krijg ik een helder idee. Mijn geliefden stuur ik een kort mailtje vanaf de computer om de situatie uit te leggen. No panic, don't worry. Even niet bereikbaar.
De avond verloopt rustiger dan anders. Wat tuinieren, televisie kijken, douchen en naar bed. De volgende ochtend hoef ik niets te checken. Ook de krant kan ik niet lezen want de iPad ligt in mijn atelier op die geordende stapel. Ik maak ontbijt en pak van de weeromstuit een boek, een rustig begin van de dag. Dan fiets ik eerst naar de bibliotheek, doe een koffietje met krant en dan naar het atelier. Als ik de deur open doe, ben ik toch een beetje zenuwachtig. Stel dat hij niet binnen ligt? Ik kijk op de stapel en zie alleen de zwarte iPad. Geen geel hoesje. Speurend scan ik alle plekje waar die zou kunnen liggen. Shit, nergens. Totdat mijn blik bij het keukenblad blijft hangen. Daar naast het theeblikje met Earl Grey. Een zucht van verlichting ontsnapt als ik snel door 44 berichtjes heen scroll.
