Sarah op skeelers

Vandaag is een rommeldagje. Het gezin waaiert weer uit. De jongens gaan naar de Maarsseveense plassen met de scouting en verzamelen in de ochtend op het fort. Ik skeeler met ze mee en maak zo mijn sportieve rondje. Tien jaar geleden skeelerde ik veel meer, zelfs achter de kinderwagen met de baby’s. Stoere moeder. Nu moet Sarah oppassen dat ze niet onderuit gaat want ik heb geen zin in langdurige blessures. Eigenlijk ben ik in al die jaren nog maar één keer flink gevallen. Ik lette even niet op en viel plat op mijn dijbeen wat de week erop kleurde van rood naar blauw naar paars en geel. Het heeft vijf weken geduurd voordat de blauwe plek volledig was verdwenen. Ik twijfelde vanochtend nog of ik mijn hand- en kniebeschermers wel zou aantrekken. Gelukkig koos ik voor bescherming want vandaag ga ik weer flink onderuit. Op de gladde asfaltroute langs de veemarkt doemt er plotseling een veerooster op. Ik zie het te laat en koers er met flinke snelheid recht op af. Ik voel dat ik ga vallen en bereid me voor op de smak. De wieltjes blokkeren direct als ze in aanraking komen met de stalen buizen van het veerooster. Ik vlieg erover heen en beland op mijn handen en rechterschouder. Thank God dat ik handbeschermers aan heb! Ik voel pijn maar kan gelukkig makkelijk weer opstaan. Met mijn benen is niets aan de hand. Ik skeeler voorzichtig verder en prevel: ‘kalm aan, Sarah!’ Om mijzelf te troosten maak ik thuis drie koppen cappuccino voor Sarah, mama en mijzelf met knapperige volkoren beschuiten met oude kaas.