De Eufraat & de Tigris liggen te wachten in mijn atelier. Ze zijn droog inmiddels. Het is tijd om olieverf aan te brengen. De partij van het water ga ik aanbrengen met een brede kwast met een glacerende donkergroene tint. Dit vind ik het moeilijkst en daarom begin ik daarmee. Dan heb ik dat maar gehad. De verf breng ik direct aan op het linnen. De bedoeling is dat er een glad oppervlak ontstaat dat uiteindelijk ook nog de diepte van water moet krijgen. Daar ben ik geen ster in. Over het groen komt nog een laag grijs en dan een zweem wit. De leukere delen zitten voor mij in het land wat bestaat uit een ruwe zanderige ondergrond. Soms ruig door toevoeging van blad en boombast. Hier hoef ik niet glad en nauwkeurig te werken en kan ik meer uit mijn bol gaan. ‘Pielen en frutten’ om het maar oneerbiedig te zeggen. Over het gehele doek breng ik een eerste laag verf aan. Het begint al ergens op te lijken. Als ik pijn in mijn rug krijg van het voortdurend gebukt staan over de tafel, stop ik. De verfkleren gaan uit, de modieuze jeans weer aan, ketting om, lipstick op en weer terug op de fiets naar huis. Jelle is nog steeds thuis. Inmiddels is hij ‘leuk ziek’. Boeken lezen, filmpje kijken, spelletje doen. In de middag als de zon schijnt, gaat hij zelfs naar buiten op zijn waveboard. Morgen gaat hij weer naar school.
’s Avonds helpt hij me met de registratie van Apple Care. We draaien het beeldscherm op zijn kop en leggen het behoedzaam op een kleed op tafel. Jelle pakt een vergrootglas dat hoort bij zijn postzegelboek en leest de code op. Minuscule lettertjes die net te ontcijferen zijn. Voor mij net niet. Samen komen we een heel eind. Dan zetten we de IMac weer op zijn poot terug en zetten de computer aan. De registratie kan beginnen. Wonder boven wonder pakt hij alle codes en inlognamen goed op en kunnen we steeds op het veelbelovende vakje ‘doorgaan’ drukken. Okay, die klus is geklaard. Nu kan ik bellen als er zich problemen voor doen. Een service waar ik in de winkel heel blij mee was maar waar ik me nu door voel genaaid omdat ik elke keer een 0900-nummer moet bellen. Die kosten had ik even niet meegerekend toen ik het kostbare programma Apple Care aanschafte. Die leuke jongen met zijn modieuze zwarte bril heeft daar ook niets over gezegd. Pure klantenmisleiding. Het enige waar ik nu nog benieuwd naar ben zijn de kosten per minuut. Misschien valt het mee. We gaan verder met onze ontdekkingsreis op Apple. Een leuke functie in IPhoto is de gezichtsherkenning. Bij elke foto kun je het gezicht benoemen. Je typt de naam in en Apple zoekt dan alle foto’s in je bestanden die ook dat gezicht hebben. Door te klikken bevestig je: ja, dit is Jelle. Het is grappig om te zien dat er dan ook foto’s van mij en Beer getoond worden. De gelijkenis tussen moeder en zoon wordt dus opgemerkt. Maar ook hele andere personen laat hij zien waardoor we regelmatig in een deuk liggen. ‘Lijk ik op oom Wobbe?’ vraagt Jelle verbaasd. De gelijkenis tussen een jonge knul en een oude man van pensioengerechtigde leeftijd ontgaat mij. Bij mijn foto toont hij alle portretten waar ik op sta maar ook die van mijn zussen en moeder. De verwantschap herkent de computer feilloos. Een leuk klusje om te doen. De volgende keer ga ik me storten op het programma Pages.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten