Boterhammen smeren

Elke ochtend dekt Justus de tafel en zet de brooddoosjes voor de lunch naast de ontbijtbordjes. Beleg, boter en kaas op tafel en het ritueel kan beginnen. Jelle help ik nog wel eens met boterhammen smeren. Die is soms zo verdiept in zijn Harry Potter boek in bed, aan tafel of op de wc dat hij de tijd vergeet. En opeens is het dan acht uur en moet hij zijn brood nog smeren, tanden poetsen, tafel opruimen, afwasmachine inruimen, schoenen en jas aan trekken, schooltas vullen, gymkleren zoeken en zijn fiets buiten zetten. Dat gaat allemaal niet in vijf minuten en dan help ik even. Als we een dag op stap gaan, is Beer van het boterhammen smeren. Hij leeft zich uit in broodjes kaas, worst, pindakaas, appeltjes erbij, een doosje met rozijnen en zonnebloempitten en een thermosfles met thee. Heel kneuterig. Ik ben meer van het kopen onderweg. Maar Beer houdt ervan zijn eigen picknickmand bij zich te hebben. Hij heeft nogal een hekel aan horeca waar je eerst heel lang in de rij moet staan of lang moet wachten aan een tafeltje of erger: dat het vies is wat je besteld. Hij is liever eigen baas en opteert voor een mooie plek in het bos of een picknicktafel aan de rand van een weiland. Als we eenmaal idyllisch zitten op zo’n groene plek, geniet ik van al het lekkers dat uit de rugzak komt. Dan vind ik het toch wel leuk dat gekneuter.
Twintig jaar geleden toen ik Beer net kende, smeerde ik ’s ochtends zijn boterhammen. Hij moest om zes uur opstaan voor zijn werk in de standbouw en ik deed met hem mee. Vroeg uit de veren terwijl ik pas om half negen de deur uit hoefde. Dat doe je als je verliefd bent. Ik herinner me dat het hele ontspannen ochtenden waren. Het was een goed begin van de dag en ik had de rest van de dag zeeën van tijd. We zijn er nog wel eens mee in een tijdschrift gekomen. Samen aan de ontbijttafel met kaarslicht aan, want dat deden we ook. Het werd een romantische foto van ons twee aan een gedekte tafel vol kaarsen in onze piepkleine keuken in de flat waar we toen woonden. De foto hebben we nog maar de realiteit heeft ons ingehaald. De klad is erin gekomen en nu zit ik elke dag van de week zonder Beer te ontbijten en sta ik op voor de jongens. Gewoon om zeven uur. Toen ze klein waren smeerde ik hun boterhammen maar al heel gauw deden ze dat zelf. Het zijn zelfstandige jongens die goed voor zichzelf kunnen zorgen en zelfs een hele maaltijd op tafel kunnen zetten. Jelle specialiseert zich momenteel in bakkunsten. Hij heeft gister de hele middag in de keuken gestaan om een spekkoek te bakken. Laagje na laagje moest de taart stollen in de oven en hij zat met engelengeduld te wachten voor het ovenglas om te kijken of de taart gaar werd. Een Indische koek waar tien eieren in gaan en een pond boter. Ik probeerde hem nog over te halen om een gezonde worteltaart te bakken maar nee, het moest spekkoek worden. Beer en ik zijn dus weer aan het groeien.