Ik was uitgenodigd voor een generatiedag maar kon helaas niet. Het gedachtegoed spreekt me erg aan. Rijp en groen klinkt ook fris, wijs en respectvol. Een vriend die de dag bezocht kwam er enthousiast van terug. De vriend is van mijn leeftijd en wij behoren in sociologische termen tot de generatie X. Algauw kwamen daar de rijmwoorden op: generatie niks. Nee, dat vinden wij niet leuk. Deze generatie loopt van 1955-1970 en volgt op de protestgeneratie, ook wel de babyboomers genoemd, de generatie geboren in de periode 1940-1955. Al mijn zussen en broers zijn babyboomers en behoren tot een andere generatie, realiseer ik me nu. Aan de andere kant wordt generatie X ingesloten door de pragmatische generatie die begint in 1970 en doorloopt tot 1985. Alle generaties hebben hun eigen kenmerken. Zo is de generatie X de onzichtbare generatie maar wordt er wel veel van hen verwacht. Ze voelen een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Hun ouders waren harde werkers en behoren tot de stille generatie. Mijn eigen ouders komen zelfs uit de vooroorlogse generatie omdat ik een nakomertje ben. Mijn ouders zijn van de generatie 1910-1928 en zijn zelf de ouders van de protestgeneratie. Ze groeien op in een tijd van ‘vaders wil is wet’ en krijgen via hun kinderen te maken met enorme veranderingen. Niet voor niets ontstaat hier het woord ‘generatiekloof’. Het zijn de ouders die de jaren dertig crisis hebben meegemaakt. Er was weinig werk en als je wel werk had, was je blij. Niets ontplooiing of talenten ontwikkelen. Ik herinner me nog de bezoekjes aan mijn moeder in Rotterdam. Ze zat in haar fauteuil gestoffeerd met een bloemenpatroon en keek door haar leesglaasjes naar Beer en vroeg steevast: ‘Heb je nog genoeg werk?’ Als hij opdrachten had, dan was ze gerust gesteld. Of het leuk werk was, slecht betaald of in oost-Groningen, maakte niet uit. Werk was werk. Generatie X groeit op in een tijd vol beweging die veroorzaakt wordt door de protestgeneratie. Ze staan samen met hun ouders in de luwte van deze beweging en die relatieve buitenstaanderspositie lijken ze te behouden in hun latere leven. Als ze volwassen zijn is de economische crisis uitgebroken. Milieuproblemen, werkloosheid en nucleaire dreiging bepalen hun jonge leven. Toch lijkt generatie X hier niet echt onder te lijden. Het zijn harde werkers, netwerkers, bruggenbouwers en door andere generaties worden ze wel als ‘rechts’ betiteld. Het zijn jonge mensen die van jongsaf aan gewend zijn aan hard werken en hun eigen weg zoeken. Ze hebben niet zoveel verwachtingen en idealen. Oudere generaties vinden hen behoudend, soms zelfs rechts. Wellicht is het zorgvuldiger ze down to earth te noemen. Zij hebben hechtere vriendschappen, een gevarieerder tijdsbesteding als de generatie voor hen, hebben nog sterker een relatie met muziek. Het is geen zoekende generatie, eerder een generatie die haar weg gestaag en onopvallend weet te vinden, gebruik makend van alle mogelijkheden die er zijn. Veel jongeren beginnen al vroeg voor zichzelf bijvoorbeeld. Rijp en Groen, een mooi initiatief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten