Mannenhuishouden

Ik geef het grif toe; ik ben een bemoeial. Niet altijd en niet voortdurend. In het werk en onder vrienden valt het wel mee maar in mijn gezin kan ik er wat van. Ik woon samen met drie hele zelfstandige kerels die eigenlijk geen bemoedering nodig hebben en zeker geen bemoeizucht. Maar ja, je wilt eens wat zeggen 'ruim je tas op' of wat corrigeren 'zo praat je niet' of gewoon opvoeden 'en nu die telefoon van tafel, we zitten te eten' maar eigenlijk zitten ze niet te wachten op dat soort commentaar. Voor mij is het ook vermoeiend want sommige dingen zeg je voor de honderdste keer. 'Hang je jas nou eens op.'

Oordeel
Onlangs was ik op een filosofenbijeenkomst en werd geraakt door de woorden van een oudere man die al zijn oordeel had losgelaten. Hij vertelde dat hij niets meer vond, geen oordeel meer uitsprak en alles precies zo liet zijn zoals het was. Ook van positieve oordelen onthield hij zich. Alles is zoals het is, in alle openheid, punt. Het ontroerde mij en gaf me een gevoel van enorme ruimte. Maar ook een enorme uitdaging om zo in het leven te staan. Thuis kon ik gelijk aan de gang met mijn tong afbijten. Bovendien hadden we als gezin een afspraak gemaakt. 'Mama gaat op reis en twee weken ervoor doen we alsof ze al op reis is.' Ik ga een lange reis naar Bali maken en wil die twee weken ervoor graag gebruiken om me in te lezen, de reis voorbereiden en zaken afronden. Op mijn Bali-blog kun je alles lezen over mijn spannende solo-reis en meegaan op avontuur.

Moederloos
Peildatum is 1 maart. Vanaf die datum bemoei ik me nergens meer mee, kook geen eten, doe geen boodschappen, raap geen jassen en sokken op, doe de was niet meer en laat alles gebeuren zoals het gaat. Zonder oordeel. Mijn man staat aan het roer. Hooguit stel ik wat belangstellende vragen aan tafel tijdens het eten dat manlief heeft gekookt. Hij heeft al streng tegen de zoons gesproken; 'Als mama een stapje terug doet, word ik een beetje strenger'. Ze hebben zelfs een huisvergadering gehad. Zonder mij. En zo slaat ons gezin een nieuwe weg in. Een win-winsituatie want eigenlijk bevalt het iedereen. Supertrots ben ik op de oudste die de was doet en op de jongste die alles zo goed mogelijk opvouwt. Het is een mooi driemanschap. Als ik soms uit mijn rol val en me verspreek, me bemoei kortom, dan krijg ik gelijk lik op stuk met de woorden: '1 maart!' Dan weet ik weer hoe laat het is en druip stilletjes af. De mannen zijn goed voorbereid op een moederloos gezin en ik ga prima voorbereid en uitgerust op reis. Dat hele mannenhuishouden laat ik met een gerust hart achter. Toffe kerels.