Bomen omhelzen
Zelf ben ik meer een stadsmeisje en niet opgegroeid met natuur. Ik heb moeten leren om verbinding te maken met de natuur en me laten ontroeren. Vaak ben ik er nog te ongeduldig voor. Mijn man is daarin behulpzaam en van hem kan ik veel leren. Hij trekt zich regelmatig terug in het bos om op te laden en gaat dan primitief kamperen en een vuurtje stoken. Hij kent veel namen van plantjes, weet welke planten eetbaar zijn en praat ook gerust met bomen. Soms spreidt hij zijn armen en voelt met zijn handen de energie van een oude eik. Dan wordt hij er naartoe getrokken. Ik kijk dan altijd even besmuikt om me heen of er niet teveel mensen in de buurt lopen. Schaamte. Valse schaamte kun je beter zeggen. De laatste keer dat wij een herfstwandeling in de Vuursche bossen maakten, waren we zo druk aan de babbel dat we de bomen nauwelijks zagen. Het was groen decor geworden. Tot er een ontmoeting plaatsvond. Wick liep zomaar opeens met uitgestrekte handen op een grote beukenboom toe. "Hij roept me" en langzaam raakten zijn vingertoppen de bast van de boom. Wat bleek? Precies op die twee plaatsen waar zijn vingertoppen de boom raakten, zaten twee nietjes in de bast. Waarschijnlijk achtergebleven van een kinderspeurtocht. Toeval? Het raakte mij zeer. Behoedzaam pulkte hij de nietjes uit de taaie boomhuid en in stilte wandelden we verder.
De natuur spiegelt
Filosoof en ecoloog Mathijs Schouten werkt bij Staatsbosbeheer en is meditatieleraar. Hij zegt dat je moet leren om in de natuur te zijn. Het gaat niet vanzelf. Voor de meesten van ons is de natuur een soort groen decor waarin we joggen, paardrijden, een druk gesprek voeren of snel doorheen fietsen om van A naar B te komen. Schouten: "Het werkelijk verbinden met de natuur betekent dat je op een bepaalde manier moet waarnemen, in contact treden, open staan. Dat betekent vaak: je zintuigen aanspreken. Luisteren, kijken, maar ook ruiken en aanraken. Wanneer dat werkelijk gebeurt, is er een ontmoeting met iets dat geen verlengstuk van jezelf is." Die wezenlijke ontmoetingen kunnen iets bij je beroeren, je raken of je gevoel van verwondering aanraken. Je raakt verwonderd door iets dat anders is dan jijzelf. Even vergeet je tijd, plaats en ruimte. Ook de oordelen gaan even naar het nulpunt of zoals Schouten zegt: "Je komt in een wereld die niet oordeelt. Als je in een menselijke omgeving bent, sta je continu bloot aan oordelen; hoe je gekleed bent, hoe je articuleert, hoe je beweegt, noem maar op. Al die dingen spelen acuut een rol in sociale interacties. Natuur heeft helemaal geen oordeel. Dat is heel bevrijdend." Maar niet voor iedereen en niet direct. Er is een categorie mensen die de natuur helemaal niet in wil omdat de natuur jezelf spiegelt. Al je zorgen, je beperkingen, je fixatie op de klok of je fixatie op eten kunnen zomaar naar boven komen tijdens een ontspannende boswandeling. Het is net als mediteren en diep in de stilte gaan. Eerst is er helemaal geen stilte en alleen maar gedoe. "Een binnenwereld die draait, denkt, oordeelt en voelt." Pas als je vaker mediteert en vaker de bossen intrekt, kunnen momenten van verwondering en stilte groeien. Dan kan de natuur je in verbinding brengen met datgene dat groter is dan jijzelf en je uittillen boven het leven van alledag.
Bron: Interview met Matthijs Schouten in Puur Natuur (Winter 2015)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten