Waar Vlier normaal de dierenarts venijnig aanvalt en zijn polsen openkrabt was nu al het leven uit haar weggevloeid en ze laat zich van alle kanten bekloppen, bevoelen en bekijken. Een slecht teken vind ik zelf. Er wordt nog een escape geopperd om te starten met sondevoeding. De poes heeft nu een week niet gegeten en is er mede daardoor wellicht zo belabberd aan toe. Toch meende ik al iets van verstijving te zien toen ik die middag thuiskwam. De dierenarts steekt haar deskundigenverhaal af, het zou een tumor kunnen zijn waardoor de ademhaling moeilijk gaat, een foto zou kunnen, wat bijvoeden, een nachtje opnemen. Langzaam voel ik mijn maag ineen krimpen. Voor mij voelt verdere behandeling helemaal niet goed. Op dat moment trekken er wat stuipen door Vliertje heen en haar voorpoten steken verstijfd de ruimte in. De dierenarts onderbreekt haar verhaal en schrikt van dit tafereel. ‘Nee, nu ik dit zo zie...lijkt ze toch wel ver heen.’ Omdat de meningen verdeeld zijn, laat ze ons even alleen om tot een weloverwogen besluit te komen.
Even later zitten we gebogen over Vliertje heen in een andere ruimte waar de gordijnen dicht kunnen. Ze ligt zwaar op schoot bij onze jongste zoon ook al weegt ze nog maar 2,8 kilo. We hebben gezamelijk besloten dat ze kan gaan. Ze krijgt haar verdovingsprikje waar ze nauwelijks op reageert en zinkt langzaam weg. De zoons bevoelen om de beurt haar hartje. Na enkele minuten komt er een kuchje uit, een fladderende beweging en dan gaat het buikje voor het laatst op en neer. De echte injectie om haar te verlossen uit haar lijden is niet eens meer nodig. Haar hartje is al zo verzwakt dat ze door het slaapmiddel al de geest geeft. Eindelijk verlost van pijn en ongemak.
De volgende dag op 21 juni, de langste dag van de zomer lopen we gezamenlijk naar ons tuinhuisje. De poes in haar mandje met bloemen over haar vacht schommelt achter ons aan in de fietskar. Zo lopen we gevieren door de wijk van huis naar buitenplaats. De schop gaat mee en de jongens graven haar kuil. De merels geven hun eigen afscheidsconcert en het weelderige groen van een tuin in bloei omhult ons aan alle kanten. De jongens sluiten het graf af met een zware steen die we ooit van een Franse vakantie meegenomen hebben. We plukken de mooiste bloemen in alle kleuren en dekken het grafje af. We omarmen elkaar en zeggen vaarwel tegen poes.
Het is een mooi afscheid geweest en een mooi leven van 14 lange jaren samen. Toch is het jammer dat Vlier onze nieuwe pup en blindengeleidehond nooit zal ontmoeten. Wat had het leuk kunnen zijn zo’n jong, nieuw speels hondje samen met een oude, bedaarde poes. Het is anders gelopen. Vlier heeft de weg vrijgemaakt voor het nieuwe hondje (dat binnenkort bij ons komt wonen) en aan wie we nu alle aandacht kunnen geven.
Dag Vlier, welkom nieuw leven. Tot die tijd zal het stil zijn in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten