Twitter en zondagsrust

Door het netwerken ontmoet ik regelmatig nieuwe mensen. Nee, dat zijn geen vrienden maar het brengt je wel contacten en houdt je in beweging. Voor mij is het een stroom waar ik in mee ga. Zo komen er allerlei twitterworkshops op mijn pad, soms in combinatie met linkedin. Ik herinner me een bijeenkomst waar het ging over twitteren en de meesten daar nog geen ervaring mee hadden. Een oudere vrouw, ook een Sarah net als ik, wilde het graag zakelijk inzetten maar wist niet hoe. Ze wilde er ook eigenlijk geen tijd aan spenderen. Haar buurman, een Abraham, gaf haar de tip een dag lang 52 twitters te schrijven en dan vervolgens elke week een twittertje te posten. Dan had je toch een jaar 'gecovered'. Ik begreep gelijk dat dit niet de bedoeling kon zijn en keek naar de juf. Een jonge knul met krullen reageerde direct: ‘Twitter is een communicatiemedium. Het is zenden en ontvangen. Als je alleen zendt en niet reageert of in dialoog gaat, wordt je niet serieus genomen.’ De twitterjuf @jojanneke knikte bevestigend naar zoveel wijsheid. Abraham en Sarah keken wat glazig. Hun hele plan viel in duigen. En zo leer ik elke dag wat bij. Ik vind het wel spannend zo’n twitterreis.  Het hele internet is een groot avontuur. Toch kan ik er ook regelmatig tabak van hebben. Het is een stroom informatie die natuurlijk nooit ophoudt en dat is wel eens beangstigend. Op zulke momenten zou ik de stekker eruit willen trekken en verlang ik naar het hutje op de hei. De meivakantie op Lanzarote komt dus prima uit. Soms kan ik ook hunkeren naar de vroeger zo normale zondagsrust. Zoals bij ons thuis. De zondag ontwikkelde zich in een vast stramien. We stonden op, deden zondagse kleren aan en vertokken naar de kerk. Na afloop dronken we twee kopjes koffie met zelfgemaakte kokoskoek erbij. Soms gingen er vrienden mee van mijn broers en zussen en ontspinden zich verhitte discussies. Gebeurt dat eigenlijk nog in gezinsverband? Of trekt iedereen zich terug achter zijn scherm? Later toen mijn broers en zussen het huis uit waren, bleef ik alleen over met mijn vader en moeder. We draaiden een LP van Bach of Mozart. In de middag aten we aardappels, sperziebonen en karbonade met een zelfgemaakt toetje toe. Poeder uit een pakje wat je moest kloppen met melk. Mierzoet. Vader en moeder gingen dan rusten, ik me vervelen tot theetijd waarna we voor de tweede keer naar de kerk gingen. In de avond aten we een boterham met kaas en een plakje krentenbrood. In de avond ging ik naar de jeugdvereniging. Ook al was het soms saai, het doorbrak op een prettige manier de werkweek. Mijn verlangen naar zondagsrust nu betreft niet de kerk of de kokoskoek, maar gewoon eens even helemaal niks. En wat stond er onlangs in de krant? ‘Zondag moet weer rustdag worden. Weg met druk, druk, druk.’ Lezers reageren op deze stelling en meer dan vijftig procent wil de ouderwetse zondag terug. De aanleiding was de aswolk van IJsland die met name rond het vliegveld voor een stille zondag had gezorgd. Bewoners in die regio vonden dat geweldig. De respondenten wilden trouwens wel kunnen winkelen op een rustige zondag. Ook wilden ze de mogelijkheid hebben om naar een pretpark te gaan. Ja, dat dan weer wel.