Vanavond zendt RTL4 een exclusief interview uit met de moeder van Joran. Ik kijk en luister naar haar verhaal. Wat me het eerste opvalt is de uitspraak van zijn naam. In de media wordt de klemtoon op de eerste lettergreep gelegd: JO-ran. Zij spreekt stelselmatig van Jo-RAN en legt de klemtoon op de laatste lettergreep. Het lijkt daardoor alsof het over een andere jongen gaat. Eentje die leuker is en minder monsterlijk dan de media hem afschildert. Joran was ooit een kleine jongen met lachende, guitige ogen. Hij groeide op in het paradijselijke Aruba samen met zijn broer en welgestelde ouders. Zijn vader is jurist en zijn moeder is moeder. Ze heeft vast een beroep maar dat werd in het interview niet duidelijk. Ze uitte zich welbespraakt. Misschien was Joran wel een beetje verwend in zijn jonge jaren. Hij gaat pas puberen op zijn zestiende vertelt zijn moeder. Op zijn zeventiende ontmoet hij de Amerikaanse Nathalee Holloway die later mysterieus verdwijnt. Joran is de eerste verdachte. Het mediacircus gaat van start. Zijn moeder benadrukt dat hij pas zeventien was toentertijd en geen kans heeft gekregen op een eerlijk proces. De media bestookten hem en dan is zeventien jong. Vanaf toen is hij op de vlucht geweest. Vijf jaar later wordt het Peruaanse meisje Stephany Flores vermoord gevonden in een hotelkamer. De kamer was gereserveerd door Joran van der Sloot. Hij wordt opgepakt in Chili en vastgehouden in Peru. Alles wijst tegen hem. Zijn moeder is bedroefd, teleurgesteld en ook kwaad. ‘Als bewezen wordt dat hij dat meisje heeft vermoord, ga ik hem niet opzoeken in de gevangenis. Wel wil ik hem nu helpen met een goede advocaat en een matras op de vloer en zeep om zich te wassen.’ Ze blijft daarin zijn moeder. ’Als het waar is wat ze zeggen, dan ken ik mijn eigen zoon niet meer. Dan is hij ziek en heeft hij dringend hulp nodig.’ Ze vertelt dat ze zeer kwaad was op Joran toen hij naar Peru ging omdat ze toen net afspraken had gemaakt om Joran door een psychiater te laten behandelen. Maar de uitnodiging voor een pokertoernooi was sterker. Ook betuigt ze haar medeleven met de ouders van Nathalie en Stephany die hun dochters kwijt zijn. Later in het gesprek zegt ze: ‘Ik ben mijn zoon kwijt.’ Ik vraag me af wat erger is je kind verliezen door een moord of ongeval of je kind verliezen doordat hij een moord heeft gepleegd en voor tientallen jaren achter de tralies verdwijnt. In het eerste geval ben je omringd door warmte en medeleven van iedereen. Je wordt gedragen. De moeder van Joran verliest haar kind en blijft achter in een eenzame, kille wereld van schaamte die haar veroordeelt, afwijst en bedreigt. Deze vrouw heeft vier maanden geleden haar man verloren waarover ze nog steeds verdrietig is en moet nu haar kind opgeven. Ik heb als moeder met haar te doen. Wat jammer dat deze drie moeders van Nathalee, Stephany en Joran elkaar niet kunnen vinden in dit verlies.
Diezelfde avond zie ik op het nieuws dat de moeder van het vermoorde meisje Nienke, beter bekend als de ‘Schiedammer Parkmoord’ een muziekstuk heeft laten componeren over het verlies van een kind. Moeder Yolande zegt: ‘Je kind verliezen is de meest zware beproeving voor een ouder. Of het nu door ziekte, een ongeval of moord is. Je bent je kind kwijt.’ Voor moeders is dit, meer dan voor vaders, een oerpijn. Zij heeft dit diepe verdriet weten om te zetten in klanken en noten waar getroffen ouders troost uit kunnen putten. Ik bewonder haar creatieve kracht om uit zoiets vreselijks iets moois te creëren. Kunst! De naam van het muziekstuk is heel mooi gekozen: 'Violen voor een vlinder'.
25 Juni wordt het muziekstuk dat gecomponeerd is door de Utrechtse Rob Goorhuis uitgevoerd in Schiedam en 27 juni zendt de KRO een documentaire uit over moeder Yolande Kleiss. Zou de moeder van Joran meeluisteren op Aruba?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten