Straatkunst

Voor een straattekenwedstrijd in de Utrechtse wijk Tuindorp ben ik uitgenodigd om als kunstenaar de kinderkunst te jureren. Samen met een andere kunstenaar uit de wijk en met Justus lopen we langs de kunstwerken. ‘Zal ik ook nog wat tekenen, mam.’ Hij is nog net twaalf jaar dus valt in de doelgroep. ‘Maar je valt niet in de prijzen’ zeg ik een beetje te streng. Ook al kan hij mooi tekenen, een jurylid kan niet haar eigen zoon de lauwerkrans geven, in dit geval een echte ‘zilveren’ prijzenbeker. Tja, dat is even slikken voor mijn fanatieke zoon want hij houdt erg van medailles scoren en prijzen in de wacht slepen. Hij doet niet voor niets aan atletiek, een sport die uitblinkt in de eerste zijn, de beste, de verste, de hardste, de hoogste of de langste. Ik vervolg mijn route langs de kunstwerken en staar aandachtig naar de stoeptegels die vol gekalkt zijn met bleek roze, zacht blauw en lief geel. De jongste deelnemer is drie jaar, de oudste tien jaar. Er zijn twee bekers beschikbaar dus we delen de groep in tweeën. Het verschil in niveau is opvallend. Sommige kinderen van zes jaar tekenen al heel verdienstelijk en delen we in bij de oudere groep. Anderen van dezelfde leeftijd komen nog niet verder dan wat krassen en horen duidelijk bij de jongsten. Het is nog best moeilijk om een winnaar uit te kiezen in de wetenschap dat je andere kinderen gaat teleurstellen. Verleden jaar zijn er zelfs kinderen in huilen uitgebarsten. Een meisje van drie geven we daarom een extra pluim. Ze valt niet in de prijzen maar heeft een mooi hoofd op pootjes getekend, op de grond en een warme zon erboven. We vinden het knap voor haar leeftijd. Het meisje kijkt beduusd onder zoveel lof en vertelt gelijk dat ze het zusje van Eline is. De ouders glimmen. De winnaar van de jongere groep is Daphne geworden. Ze heeft ons misschien wel een beetje beïnvloed want ze liep de hele tijd om ons heen te dralen. Ze wilde graag het verhaal van haar tekening vertellen. Het is een prinses (zesjarige meisjes tekenen nu eenmaal heel graag prinsesjes) die een cadeau krijgt. Op het hoofd van de prinses heeft ze een mooie kroon getekend en het cadeau is ingepakt met een strik eromheen. De prinses lacht en is blij. Ook hier een mooi gele zon erboven. Beiden gunnen we dit meisje van zes haar beker. De andere beker gaat naar Stijn. Zijn tekening valt op door expressie, beweging en vrolijkheid. Het knalt van de tegels af en heeft iets van de stijl van Picasso. Hij is blij verrast met zijn eerste prijs. Zijn vader trouwens ook. Het is opmerkelijk om te zien hoe je in kindertekeningen al iets van het karakter van het kind terug ziet. Het ene kind tekent bedachtzaam, aandachtig, geconcentreerd en vult alle stoeptegels met kleur. Deze tekeningen ogen vaak wat stijf en saai. Andere kinderen, vaak jongens tekenen met een vlotte hand, grote lijnen, wat slordig maar zeer expressief. Vaak zijn het de meisjes die binnen de lijntjes blijven en mooi alle vakjes inkleuren maar ze gaan niet lekker los. Dit is natuurlijk een grove generalisatie maar ik was toch verrast dit verschil in J/M terug te zien bij een simpele straattekenwedstrijd op een zonnige zaterdagmorgen!