Maagdelijk wit

Vandaag komt de vrachtwagen voorrijden met nieuwe doeken. We hebben afgesproken bij het atelier. De wagen zou tussen half negen en half elf leveren. Buiten adem arriveer ik twee minuten over half negen bij Concordia. Meestal is er file ’s ochtends dus ik zou verbaasd zijn als de leverancier er al is. Gelukkig niet. Nog na hijgend van het harde fietsen loop ik de trap op naar de eerste etage. Eerst maar eens een senseo.  Er staat nog een afwas en twee tassen met spullen die ik uit moet ruimen. Als je moet wachten, heb je opeens tijd voor dat soort klussen. Maar dit keer duurt het wachten wel erg lang. Ik neem nog een senseo en snijd er een lekkere plak vetarme Indische cake bij. Hmmm…nog even relaxen terwijl ik blader in het boek van K. Schippers wat ik inmiddels binnen heb gekregen van de bibliotheek. De ‘Bruid van Duchamp’ beschrijft alle plekken waar de kunstenaar ooit heeft gewoond. Het geeft een interessante blik op de kunstwereld van toen. Tien uur ga ik maar eens bellen met de firma. Het meisje van de receptie zegt dat de chauffeur onderweg is. ‘Voordorp toch?’ En ze noemt mijn huisadres. ‘Nee, ze moeten hier naar toe komen’ zeg ik wat geïrriteerd. Nogmaals spel ik mijn atelieradres. Een vreemde vergissing want de firma heeft hier al vaker bestellingen afgeleverd. Zou het meisje van de receptie nieuw zijn? Vroeger had ik altijd een oudere dame aan de telefoon. ‘Ik ga gelijk de chauffeur bellen’ zegt het meisje opgewekt. Dat is wel makkelijk tegenwoordig met die mobiele telefoons. Iedereen is overal te traceren. Binnen een kwartier komt de grote, witte vrachtwagen voor rijden. Ik help de chauffeur met uitladen en heb de oude PTT-postkar al klaar staan. Een ideaal transportmiddel dat Beer ooit ergens op de kop heeft getikt.  Met schilderijenvervoer van de eerste verdieping naar de begane grond is het een onmisbaar ding. Gelukkig hebben we een lift in het pand. Ik moet twee keer rijden met de kar voordat ik alle vijfentwintig doeken boven heb. Vervolgens reken ik af met de chauffeur en zijn mobiele pinautomaat. Ik kan weer een kleine twee jaar vooruit met deze voorraad en kan uit alle formaten kiezen. Breed, smal of vierkant. Dit keer heb ik veel variatie in afmeting aangebracht. Ik verheug me op nieuw werk. De aandrang is zo groot dat ik gelijk een lang smal doek uitkies. Ik maak een opzet voor een werk waar ik de vondsten van Jelle in ga verwerken. Op een dag tijdens onze vakantie in de Costa Verde kwam hij thuis van een bergwandeling met Beer. Hij had lege schietpatronen verzameld in het bos. Twee zakjes vol. Triomfantelijk overhandigde hij mij zijn schatten. Blauwe, groene, rode en zwarte hulzen onder de modder.  Ik kon de inhoud niet helemaal thuisbrengen tot ik een toelichting kreeg van de mannen. Jagers hadden in dat gebied blijkbaar wild afgeschoten. Konijnen, fazanten en herten hebben de kogels uit de kleurrijke hulzen niet overleefd.  De titel van het werk dringt zich op als ik bezig ben met de verschillende, soms verroestte patronen te rangschikken: ‘Victims’. Als je niet goed kijkt, lijken de lege hulzen net uitgeknepen verftubetjes. Heel onschuldig. Ondertussen zijn het moordwapens. In dit werk wil ik spelen met die tegenstelling en de decoratieve functie die de hulzen hebben door hun verschillende kleuren. Ik maak een eerste opzet  en compositie en fiets in de middag tevreden huiswaarts.