Paintball

Justus komt thuis van een feestje. Hij is wezen paintballen en superenthousiast. ‘Mam mag ik dat ook met m’n feestje?’ Toen hij twaalf jaar werd zijn we met een groep kinderen wezen lasergamen. Een prijzig verjaardagspartijtje maar als afsluiting van de basisschool een leuke happening. Dit is nog een tikkeltje duurder maar lijkt mij van hetzelfde laken een pak. ‘Nee mam, dit is veel gaver. Je voelt het echt.’ Ik kijk hem niet begrijpend aan terwijl hij zijn mouw opstroopt. ‘Kijk, hier ben ik geraakt’. Ik zie een rode schroeivlek op zijn bovenarm en vraag of het zeer doet. ‘Nee, valt wel mee, dat is juist cool. Je voelt zo echt dat je beschoten wordt. Ik heb zelf iemand neergeschoten en toen kwam het kogeltje op zijn hand. Hij had echt een wondje.’ Ik begrijp even niet wat er cool aan is om je lijf te verwonden maar aan zijn stralende ogen te zien, moet het een geweldige ervaring zijn geweest. Ik weet niet of ik hier blij mee moet zijn. Zijn dit nu de ‘real life’ ervaringen van de jeugd? Hij benadrukt nog eens dat lasergamen eigenlijk flauw is omdat je alleen pieuw pieuw hoort en daarna ben je af. Hier koop je echte kogels en laadt een geweer. Nou ja, kogels, het zijn bolletjes die met boter ingesmeerd zijn. Dat verzacht de boel nog een beetje. Als je schiet hoor je wel echt zo’n ratelend geluid krrrtderktrdtket . Een slimme spelstrategie is aanbevolen want als de kogels op zijn, ben je uitgespeeld. Ter bescherming krijgen de jongens wel een helm met veiligheidsbril en een pak aan. Toch kunnen die kleine kogeltjes door kieren in contact komen met de huid. Justus heeft er geen enkele moeite mee en lijkt zelfs tros op zijn verwondingen. De volgende ochtend in de badkamer vraag ik het nog een keer: ‘Heb je er last van?’ Glunderend: ‘Nee joh, helemaal niet.’