Van mijn schoonmoeder leerde ik over de Heilige Antonius. Je kunt bidden tot deze patroonheilige uit de 12e eeuw als je iets kwijt bent of bent verloren. Zij bad regelmatig voor haar zoekgeraakte spullen en vaak met resultaat. In de loop der jaren ben ik deze gewoonte over gaan nemen. En ja, paspoort, sleutels, pasjes, fiets, het is allemaal weer bij mij terecht gekomen ‘in the end’.
De laatste keer zag het er echter bar en boos uit. Een heel etuitje met sleutels was uit mijn tas gewipt die achterop de fiets was gebonden met één snelbinder.
De tas stond half open met slechts een drukknoop in het midden. Ik twijfelde nog om het hoesje in mijn jaszak te doen, maar dat zat te krap.
Het hoesje is een souvenir uit Australië waar ik best gehecht aan ben. Bovendien was ik trots dat ik nooit mijn sleutels kwijt was. Daar zijn vaste plekken voor in huis die heilig zijn.
Alle verloren sleutels zijn van mijn atelier, een certificaatsleutel voor de achterdeur, twee voor het hek en eentje voor mijn atelierdeur en een toegangspasje voor de voordeur. De bewuste dag heb ik afgesproken met iemand die de Atelierroute had bezocht en twee kleine schilderijtjes komt ophalen.
Ik parkeer mijn fiets, zoek in mijn tas en grijp mis. Geen leren hoesje. Was het eruit gewipt of lag het nog vergeten binnen op tafel? Daar hoopte ik vurig op.
De vrouw kon ik in elk geval niet binnenlaten en zij reed onverrichterzake weer huiswaarts. Enige minuten stond ik flink te balen en ging toen weer op de fiets dezelfde weg terugrijdend, koortsachtig zoekend of ik het bruine hoesje zag liggen tussen de bruine herfstbladeren. Monnikenwerk. Ik riep Antonius nog een keer aan maar helaas bleef het stil. Thuisgekomen keek ik gelijk naar de lege tafel, nee er lag geen vergeten sleuteletui.
Nu had ik echt een probleem.
Ik spring nogmaals op de fiets en rijd de hele route weer terug tot aan de Rooie Brug. Ik bid koortsachtig, dit was zo vaak gelukt, waarom zou het nu niet lukken?
Ik speur en speur en kijk alle kanten op, ook op paaltjes en elektriciteitshuisjes want soms verplaatsen mensen gevonden voorwerpen. Maar nergens zie ik het leren hoesje opdoemen. Dag Australië, dag sleutels en teleurgesteld fiets ik terug naar huis.
Thuisgekomen vertel ik manlief van de verloren sleutels. Hij suggereert een mail te sturen aan de bewonersgroep. Het lijkt me weinig zinvol nadat ik langs drie buren was gefietst en daarna de wijk uit. Bij die buren had ik al extra goed op de stoep gekeken maar toen had ik nog geen hobbeltje gehad. Mijn analyse was dat de sleutels uit de tas waren gewipt bij een hobbel of stoepje of rails.
Toch maar de mail verstuurd en het sleutelhoesje en de gereden route uitgebreid beschreven. En passant vraag ik ook nog even of mensen op Facebook of Nextdoor zouden willen kijken als ze daar gebruiker van zijn. Op beide platforms ben ik niet meer aangesloten.
Nextdoor is een buurtapp waar van alles gedeeld wordt.
Ik heb er bar weinig vertrouwen in en besluit voordat we op vakantie gaan, nieuwe sleutels te bestellen bij mijn verhuurder. De certificaatsleutel is een bijzondere en dure sleutel waar je zo drie weken op moet wachten. Verder bestel ik er nog twee toegangspasjes bij en tik ruim honderd euro af.
Inmiddels zitten we op de Veluwe in een hotelletje. En daar, op een avond krijg ik een mailtje van een buurvrouw. Ze loopt vaak met de hond door de wijk en kent zodoende veel hondenbezitters. Zij was voor mij even op Nextdoor gaan kijken en zag daar een foto van een hoesje voorbij komen wat verdacht veel leek op het mijne. Het was gevonden op een bankje door iemand die met haar bordercollie de wijk uitliep de dijk op. Ze heeft het hoesje opgepakt en besloot het mee naar huis te nemen. Ze dacht dat het wel eens belangrijk kon zijn.
Lang verhaal kort. Ik bel haar, ze stelt nog een strikvraag maar het kan niet missen, het is mijn souvenir uit Australië met inhoud. Ik ben blij en had nog maar één zorg; hoe annuleer ik mijn sleutel-bestelling bij de verhuurder?
Maar ook dat is gelukt. Rest mij nog éen ding; de Heilige Antonius heel hartelijk bedanken voor zijn hulp en ondersteuning. Ten slotte rijd ik de volgende dag op de fiets met twee aangekochte schilderijtjes onder mijn arm naar het huis van de vrouw om de kunst af te leveren.
Ben jij iets kwijt? Probeer het ook eens bij de heilige Antonius.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten